...

...

رخسارهٔ او پردهٔ عشاق درید

با آن که نهفته دارد اندر پرده

یکی بت را خدای خویش کرده

یکی خورشید و مه را سجده برده

رخانش همچو تیغ زنگ خورده

به ناخن سربه سر افگار کرده

منم از خان و مان خویش برده

غریب و زان و بر دل تیر خورده

دلی دارد بلا بسیار برده

نهیب عاشقی بسیار خورده

تو پیش ویس جان خود سپرده

همیدون ویس در چشم تو مرده

همه درها به مهر خویش کرده

همه مهرش برادر را سپرده

چراغ مهر شد در دلش مرده

همیدون آتش کینه فسرده

ای به فضل و کفایت و دانش

دور گردون چو تو نیاورده

ببر من دوستانی آمده اند

هرگز از یکدیگر نیازرده

حال ها دیده کام ها رانده

[...]

کارها دیده بزمها خورده

کامها رانده رزمها کرده

از میانه عوی برآورده

رشک را دست موزه ای کرده

ای تیر غم و رنج بسی خورده و برده

واقف شده بر معرفت خرقه و خورده

بر ظاهر خود نقش شریعت بگشادم

در باطن خود حرف حقیقت بسترده

با هستی خود نرد فنا باخته بسیار

[...]

ای زده بر فلک سراپرده

رخت بر تخت عیسی آورده

ای که از رشک نردبان فلک

با خود از خاک بر فلک برده

گر کسان گرسنه گرد تو در

[...]

باده از جام معرفت خورده

راه زان سوی شش جهت کرده

ای به خود راه خویش گم کرده

این بود راه مرد پژمرده

سرد و گرم زمانه ناخورده

نرسی بر درِ سراپرده

به یکی ترک غول نو بَرده

صد هزاران عَلَم نگون کرده

عفو او بر گنه سبق برده

سبقت رحمتی عجب خورده

صوفیان دستها برآورده

که بلی را بلا بدل کرده

جان به عهد و وفاش بسپرده

در کنف زنده در کفن مرده