دلم چون نامهٔ پر رنج و دردست

که بر عنوان او این روی زردست

بدان راما که گیتی گرد گردست

ازو گه تن درستی گاه دردست

ز حسرت می‌بسایم دست بر دست

که چیزی نیستم جز باد در دست

جهان چون آسیای گرد گردست

که دادارش چنین گردنده کرده‌ست

الا وقت صبوحست، نه گرمست و نه سردست

نه ابرست و نه خورشید، نه بادست و نه گردست

بیار ای بت کشمیر، شراب کهن پیر

بده پر و تهی گیر که مان ننگ و نبردست

از آن باده که زردست و نزارست ولیکن

[...]

شبگیر نبینی که خجسته به چه دردست

کرده دو رخان زرد و برو پرچین کردست

دل غالیه فامست و رخش چون گل زردست

گوییکه شب دوش می و غالیه خوردست

روز دیگر عتابها کردست

سعد و کرا به یاری آوردست

بر من فلک ار دست جفا گستردست

شاید که بسی وفا و خوبی کردست

امروز به محنتم از آن از سر و دست

تا درد همان خورد که صافی خوردست

دین حق تاج و افسر مردست

تاج نامرد را چه در خوردست

حرف را زان نقاب خود کردست

که ز نامحرمی تو در پردست

حرص دنیا ترا چنان کردست

که خدا را دلت بیازردست

لعل را کافتاب پروردست

از همه آفتش جدا کردست

با هوا مهر کین چه در خوردست

که هوا گاه گرم و گه سردست

لاجرم تا به دستش آوردست

فلک از سهم ایمنش کردست

فریدالدین کاتب دام عزه

مگر چون ده منی سیکیش بردست

به گرمایی چنین در چار طاقش

به دست چار خوارزمی سپردست

بنتوانی شنید آخر که گویند

[...]

به خدایی که با بزرگی او

چرخ با آنچه اندرو خردست

که مرا پای در رکاب سفر

دست بوسیدن تو آوردست

مرا مقصود فرزندان آدم

ز فرزندان صدق خود شمردست

خداوند اوحدالدین خواجه‌اسحق

که گیتی با بزرگیهاش خردست

گرش بینی بگو ای آنکه پایت

[...]

آن شد که جهان لاف همی زد که من آنم

کز بوالحسنم راتبه هر روز سه مردست

زان روز که قصد فلک از غصهٔ رتبت

در گوشهٔ حبسش گرو حادثه کردست

بالله به نان و نمک او که جهان نیز

[...]

دوش در خواب من پیمبر را

دیدمش کو ز امت آزردست

گفتمش ای بزرگ چت بودست

طبع پاک تو از چه پژمردست

گفت زین مُقریَک همی جوشم

[...]

هر کو دل و جان به خدمتت پروردست

با نعمت و ناز جفت وز غم فردست

نرگس زر و سیم از آن به دست آوردست

کو نیز شبی خدمت بزمت کردست