صواب آن دید کز ره باز گردد

هوای ویس جستن درنوردد

که پایت گر جهانی برنوردد

چو نازک پای من خونین نگردد

همیشه او هوای جان نوردد

بجز اندر فضای دل نگردد

اگر از طبع تو میلش بگردد

بسا منزل که با تو در نوردد

مخالف چون شدی میلش بگردد

بساط دشمنی اندر نوردد

بساط هستی خود در نوردد

که تا زنده بود گردش نگردد

ز حکم یفعل الله کس نگردد

اگر خواهد بیک دم در نوردد

بحکم شرع اگر در خون بگردد

اناالحق گفتن اینجا در نوردد

میی درکش که جانت زنده گردد

بساط هستی اینجا در نوردد

چو یک جزء از جمالش محو گردد

بساط عشق دیگر در نوردد

قلم رفتست و دیگر مینگردد

حقیقت جسم اینجا درنوردد

نه آن مرغست این کز دانه گردد

همی خواهد که دامش در نوردد

در آن ساعت که دل بیخویش گردد

نمود عشق جمله درنوردد

خدا را کین وجودت خرد گردد

ترا این هفت چرخ اندر نوردد

در اینجا آتشت چون نار گردد

نمود خاک کلّی در نوردد

ز تقوی جوهر تو پاک گردد

پلیدی را بیک دم درنوردد

وجودت زیر طین ریزیده گردد

وجود جزو و کلّی در نوردد

حجابت صورتست و محو گردد

بساطِ لامکان اندر نوردد

ستم نوردا نزدیک شد در ایّامت

که بیخ فتنه بیکبار منقلع گردد

زحرص بخشش دان رای سال خورد ترا

که همچو طفل یا افسانه منخدع گردد

اگر ثنای ترا من بکوه بر خوانم

[...]

مگر لب تو قرین شراب می گردد

که آب در دهن آفتاب می گردد

چگونه حرف غم آرم به این حیا بر لب

که شعله می زند آنجا و آب می کردد

چنان ز روی تو دیدم گل مراد امشب

[...]