گر هیچ سعادتم رساند بر تو

جان پیش کشم مباش گو در خور تو

گاهی چو زمین بوسه دهم بر پایت

گاهی چو فلک گردم گرد سر تو

ای ملوک جهان مسخر تو

آدمی زاد جمله لشگر تو

شاه غازی حسام دولت و دین

که فلک بر نتابد افسر تو

چشم ایام سوی درگه تست

[...]

ای پور ز خاقانی اگر پند پذیری

زین پس نشود عالم خاک آبخور تو

خاک است تو را دایه از آن ترس که روزی

خون تو خورد دایهٔ بیدادگر تو

شیری که لبت خورد ز دایه چو شود خون

[...]

چون به عهد جوانی از بر تو

بر در کس نرفتم از در تو

ای نظامی پناه‌پرور تو

به در کس مرانش از در تو

ای خنک جان عیش‌پرور تو

کز چنین فتنه دور شد دَرِ تو

ساده دل شد در اصل و گوهر تو

کاین خیال اوفتاد در سر تو

ای تاج لعمرک ز شرف بر سر تو

وی قبلهٔ عالمین ز خاک در تو

در خطهٔ کون و هر کجا سلطانی ست

بر خط تو سر نهاد و شد چاکر تو

ای نفس فرو گرفته سر‌تا‌سر تو

آلوده نجاستِ منی گوهرِ تو

گر در آتش به عمر‌ها می‌سوزی

هم بوی منی زند ز خاکسترِ تو

تا جان دارم حلقِ من و خنجر تو

با جان چکنم گر نکنم در سر تو

میآیم و همچو ابر میریزم اشک

تا آب زنم به اشک خاک در تو

چو جبریل آمد ای جان چاکر تو

شرف دارد ز نور گوهر تو

زنش گفت ای ز دین پیچیده سر تو

نمی‌ترسی ز خشم دادگر تو

اگر از خویش می‌جویی خبر تو

بمیر از خود مکن در خود نظر تو

نهد تاجی ز عزّت بر سر تو

فرستد مصریان را بر در تو

چو نان و آب جُستم از در تو

شدم بی این و بی آن از بر تو

فرشته گر ببیند جوهر تو

دگر ره سجده آرد بر در تو

بسوزم عود و عنبر بر سر تو

کنم همواره بر تو چادر تو

مگر او را نظر افتاد بر تو

چگویم نیز میدانی دگر تو

خدایم رحمتی بنهاد در تو

نکو کردی که رحمت باد بر تو

چو آبی سرنهم در خنجر تو

بآتش گر شوم دور از بر تو