به من ده دل‌آرام دخترت را

به من تازه کن نام و افسرت را

سزا نیست زین بیشتر مر ترا

درم مرد درویش را سر ترا

دهانْ پُرنوش بادا مادرت را،

که زاد این سروِ بالا پیکرت را.

به من ده ماه پیکر دخترت را

ز کین من رها کن کشورت را

ز گوهر زیوری کن گوهرت را

ز پیکر جامه‌ای کن پیکرت را

نشو از توست شاخ فطرت را

ثمر از توست باغ فکرت را

مدد از خلق جشن عشرت را

عدّت از مال جیش عُسرت را

بوده بهرام جیش عسرت را

بوده ناهید جشن عشرت را

نخسبم تا نخسبانم سرت را

نیایم تا نیارم دلبرت را

گر بود ور نبود این جوهر ترا

هر زمان یابم پشیمان‌تر ترا

گفت اگر بفروشم این گوهر ترا

چون بها نبود کند مضطر ترا

ای چون من صد بنده و چاکر ترا

تا بکی باشم چنین غم خور ترا

گفت ای شه شرم ناید مر ترا

که چنین گویی مرا زین برتر آ

گور خوشتر از چنین دل مر تو را

آخر از گور دل خود برتر آ

حق نجنباند به ظاهر سر ترا

لیک سازد بر سران سرور ترا

ای جهانی بنده چون من مر ترا

نیست چون من بنده دیگر ترا

دل چو نطفه در رحم خون می خورد

تا چرا زاد این چنین مادر ترا

از برای آفت جان منست

[...]

که کشتند ژند برادرت را

به هم برزدند بوم و کشورت را

دیده تحمل نمی کند نظرت را

پرده برافگن رخ چو ماه و خورت را

نزد من ای از جهان یگانه بخوبی

ملک دو عالم بهاست یک نظرت را

مشکلم است این که چون همی نکند حل

[...]

غذا از شیر دادم شکرت را

بپروردم تن جان پرورت را

مکن دندان رسیده شکرت را

مساز الماس دیده گوهرت را