بگیرد تو را نزد قیصر برد

گرت نزد سالار لشکر برد

چو بسیاری درین محنت به سر برد

هم آخر زان میان کشتی به در برد

چو شاپور این حکایت را به سر برد

غم شیر از دل شیرین به در برد

جهان وام خویش از تو یک‌سر بَرَد

به جرعه فرستد به ساغر برد

گهی در چین زلفش ره به در برد

گهی راهی به هندستان به سر برد

دران دلگرمیش حُسنا بدر برد

بجای آن دو مرد بدگهر برد

بشد وز روم خورشیدی به در برد

به تحفه سوی خوزستان شکر برد

دگر ره به کتمِ عدم در برد

وز آنجا به صحرای محشر برد

اگر بنده‌ای بار بر سر برد

وگر سر به اوج فلک بر برد

آن را که باد از سر زلفش خبر برد

زان بو که با خود آورد از خود به در برد

چون تنگ نبود این دل شوریده ام که او

پیوسته با خیال دهانت به سر برد

خطّ تو را که زلف کند تربیت به حُسن

[...]

شهرخ که به فرخی به سر برد

آوازه به شهرخی بدر برد

شب نیز بدین صفت به سر برد

محمل به نشیمن سحر برد

با وی به همین نسق به سر برد

پس دست به آهوی دگر برد

او عمر به کان کنی به سر برد

نقدینه کان کسی دگر برد

چون وعده دوست را به سر برد

بار خود ازان زمین به در برد

غم ز دل بیرون مرا کی باده احمر برد؟

زردی از آیینه هیهات است روشنگر برد

تلخ گویان را دهن شیرین کنم از نوشخند

بشکند چون نیشکر هر کس مرا، شکر برد

بر سبکباران بود موج خطر باد مراد

[...]

اگر گوسفندی است حیدر برد

نتاجش خرانبار دیگر برد

صباحی چند با محنت به سر برد

به حسرت رخت از این عالم به در برد

آن کند زخمی سر و این سر برد

سر ز سرداران یک کشور برد