چه کردی آفتاب دلبران را

چرا بی ماه کردی اختران را

گشاده دل به بخشش مهتران را

روایی خاسته رامشگر‌ان را

به داورگه نشاندی داوران را

بکندی بیخ و بن بد گوهران را

صبح است کمانکش اختران را

آتش زده آب پیکران را

هنگام صبوح موکب صبح

هنگامه دریده اختران را

بر صرع ستارگان دم صبح

[...]

ای رای تو صیقل اختران را

افسر توئی افسر سران را

خاک در تو به عرض مصحف

جای قسم است داوران را

هر هفته ز تیغ تو عطیت

[...]

به معجز گوش مالد اختران را

بدین خاتم بود پیغمبران را

مشو آتش به صحبت همسران را

که خود را سوزی، وانگه دیگران را

بنه، بر خویش، رنجی بهر آن را

کزان، راحت رسانی، دیگران را

فرو گفتند: کای سرور، سران را!

به زیر پای تو سر، سروران را!

چه شاید گفتن این بت پیکران را

که رشک آید بر ایشان بتگران را؟

ای روشنی از روی تو چشم نگران را

این روشنی چشم مبادا دگران را

با حسن تو و ناز تو سوزی و نیازی

جان نگران را دل صاحب نظران را

زاهد ز تو پوشد نظر و عقل فروشد

[...]

ازان خوبی که باشد دلبران را

دو بخش او را یکی مر دیگران را

که در دل رحم دادی دلبران را؟

مسلمان ساختی این کافران را

باو گر آشنا سازند ران را

برد از یاد عاشق دلبران را

تا چند کنی خون دل صاحب نظران را

بر سنگ زنی شیشه ی خونین جگران را

از یاری اختر مطلب کام در افلاک

با سنگ در خانه مزن شیشه گران را

با غارت عشق تو چه از داغ دل آید

[...]

گمراه کند غفلت من راهبران را

چون خواب، زمین گیر کند همسفران را

بی بهره ز معشوق بود عاشق محجوب

روزی ز دل خویش بود بی جگران را

در کوه و کمر از ره باریک خطرهاست

[...]

حشم برد و سپاه بیکران را

به محفل بر نشانده مادران را

چو میمون دید فوج بیکران را

ز جا برکند و زد کوه گران را

چو مرشد گفت ناچخ صفدران را

که هر دم غوث کردی کافران را

نگاه دار به خود چشم گوهر افشان را

چو گل مدار نباشد نشاط دوران را

مباش این همه پیر و خط جوانان را

به دار عزت موی سفید پیران را