به مهرت ویسه آنگه سر در آرد

که شاخ ارغوان خرما برآرد

چنان دانم که با تو سر درآرد

درخت اَندُهَت شادی برآرد

نهالی کو سر از باغی برآرد

ببارش هر کسی دستی برآرد

برآرد باغبان از بیخ و از بن

اگر بر جای میوه گوهر آرد

هر روزکه خورشید سر ازکوه برآرد

از فتح و ظفر شاه جهان را خبر آرد

گویی‌که همی پوید بیک توبه تعجیل

تا نامه فتح و ظفر از راه در آرد

احسنت وزه ای خسرو پیروزکه هر روز

[...]

فرقست میان آنکه درّ را

از بحر ز بهر خود برآرد

با آنکه وجود خویشتن را

اندر صدف ای پسر درآرد

عشق تو بر هرکه عافیت به‌سر آرد

هر دو جهانش به زیر پای درآرد

عقل که در کوی روزگار نپاید

بر سر کوی تو عمرها به‌سر آرد

صبر که ساکن‌ترین عالم عشق است

[...]

نظر بر گل‌سِتانی دیگر آرد

و زو بِهْ دل‌سِتانی در بر آرد

بخار دیگ چون کف بر سر آرد

همه مطبخ به خاکستر برآرد

آن می‌ که چو شور در سر‌آرد

از پای هزار پَر برآرد

کس نیست که آتشی در آرد

دود از من و جان من برآرد

ترا زین چاهِ ظلمانی برآرد

به‌خلوتگاهِ روحانی درآرد

به خون دل زر از بیرون درآرد

اجل خود زر ستاند خون برآرد

چو مرد آن دلو صد من را درآرد

نشینم من درو تا بر سر آرد

تمامت را برنگ خود برآرد

بتوبه روز بدبختی سرآرد

تمامت را برنگ خود برآرد

بر ایشان روز بدبختی سرآرد

محیط بحر او موجی برآرد

هزاران در و گوهر بر سرآرد

جمشید رکابا توئی آن شاه که امرت

از سنگ سیه ناقه صالح بدر آرد

گر گلبن فردوس خورد آب خلافت

برجای گل تازه، شتر خار بر آرد

او، بار بیک رقص شتر بگسلد از هم

[...]

مگر افسر به گوهر سر درآرد

به گوهر کار ما چون زر برآرد

صاحبنظری کو که جهان درنظر آرد

یا محرم رازی که ز عقبی خبر آرد

زنهار مزن تیر ستم بر دل درویش

کان تیر ستم تیغ و سنان بر جگر آرد

نیکو نبود تخم بدی کاشتن آری

[...]

فلک بسیار دوری با سر آرد

زمین تا خوشه گندم بر آرد