نگر تا او زمانه چون گذارد

که یک ساعت امید جان ندارد

به امید آن همه دریا گذارد

که تا سودی بیابد زانچه دارد

هرکه او هفده رکعه بگذارد

ملک هشده هزار او دارد

مر ترا زود چرخ بگذارد

گوی کی گَوز را نگه دارد

زان همی نور دیده نگذارد

کاینه آه را زیان دارد

مال خود چون خیال بگذارد

وآنِ سلطان چو جان نگه دارد

گنج را همچو رنج بگذارد

راز را همچو دین نگهدارد

زال چون ماده گاو بگذارد

کی سپاس سبوس بردارد

ترا دور فلک چندی گذارد

خود این مست استخوان چندی ندارد

در اینجا او قناعت میگذارد

وطن پیوسته اندر پرده دارد

هر سال شکوفه سیم چندان بارد

کاندر همه کیسه یک درم نگذارد

گل زر ز برای آن همی گرد آرد

کو پیرهنی دریده عمری دارد

گفتم که چو مست شد مرا ناز آرد

گر بوسه زنم برایگان بگذارد

افسوس که همچو نرگس آن بینایی

مست است و هنوز چشم زر می دارد

نکنی رای مردمی هرگز

ورکنی طبع تو بنگذارد

تو خری وز تو خرتر آن باشد

که ز خر مردمی طمع دارد

این چنینم هنوز بگذارد؟

یا عزیمت بدین طرف دارد؟

با طرّه بگو تا دل ما باز آرد

او را بهمه حال فرو نگذارد

باشد که به قول تو دلم باز دهد

کو روی ترا نیک نگه می دارد

چنارش دست بر دل می‌گذارد

دماغ ناز سرو و گل ندارد

آنکه در راه ولای تو سر و جان نسپارد

جان به سختی ندهد دل به شهادت نگذارد

گوی دولت نبرد، جام سعادت نگمارد

قیمت عشق نداند، قدم صدق ندارد

گفت اگر بر سر من تیر چو باران بارد

یا فلک داغ عزیزان به دلم بگذارد

باده از مصطبه ی عشق مرا خوش دارد

«غم و شادی بر عاشق چه تفاوت دارد»

هر کجا جان ره جانان ز وفا بسپارد

پای همت بسر کون و مکن بگذارد

گور را حجله دامادی خون پندارد

دلم از خون شدن خویش نشاطی دارد

گرکشد خلق رشته‌، بگذارد

ور رها کرد او نگهدارد