چو بودی سر سال نو فرودین

که رخشان شدی در دل از هور دین

بمان تا بیاید مه فرودین

که بفروزد اندر جهان هور دین

از سروران باستان، وز مهتران عصر ما

کردند نازش چار قوم از چار تن تا روز دین

ایرانیان از رستم و عباسیان از معتصم

سلجوقیان از سنجر و اسحاقیان از صدر دین

مه فوردین روز هم فوردین

ره باختر گیر با فرّ و دین

مرد باید که باشد از دل و دین

از گه امر تا به یوم‌الدّین

رونقی کز تو دید دولت و دین

باغ نادیده ز ابر فروردین

وگرنه از چه می‌گرئید چندین

که من آگه نیم زین شیوهٔ دین

امام است او ز قول مصطفی دین

بدان تا باشدت پاک و یقین دین

در درویشی کار به صدق است و یقین

در درویشی کار نه کفر است و نه دین

درویش کسی بود که بیزار بود

از کفر و زاسلام و زدنیا و زدین

ور نه‌ای از سرکشی راضی بدین

نک من و تو خانهٔ قاضی دین

پایهای پر عنا از راه دین

بر کنار و دست حوران خالدین

ای فقیران را عشیره و والدین

در خراج و خرج و در ایفاء دین

به دندان گزید از تعجب یدین

بماندش در او دیده چون فرقدین

بدان شغل فرمان بَرَم یا بدین

چه فرمایدم شاهِ با داد و دین

آن شنیدی که خواجه صاین دین

گفت رهبر کسی بود در دین

همی گفت پنهان باصحاب دین

هنا جنه فادخلوا خالدین

دیدی آخر من نبودم سهم دین

خواجه سهم الدین نه سهم دین دین

گفت‌ زآن سجّاد زین‌ العابدین‌

قبله‌ اهل‌ حقیقت‌ شاه دین‌

دور قائم، دائم است از رب دین

تا قیامت ز اولیاء و راشدین

نیست یکسان قاعدین و جاهدین

جز که صاحب رنجها از اهل دین