بدان رو چنین گرم گردیده است

که رخسار زیبای او دیده است

جسم تو گرچه ناپسندیده است

شوخ چشمست لیک خوش دیده است

خدای داند اگر آسمان که پر دیده است

چو احمد عمر خاص خازنی دیده است

خدای داند اگر آسمان که پر دیده است

چو احمد عمرخاص خازنی دیده است

خدای داند اگر آسمان که پر دیده است

[...]

شرع احمدبین که صادق دیده است

چار مذهب اندر او گردیده است

در ازل او سر یکایک دیده است

این کسی داند که صاحب دیده است

آنکس که ترا به چشم ظاهر دیده است

بر سبلت و ریش خویشتن خندیده است

وانکس که ترا ز خود قیاسی گیرد

آن مسکین را چه خارها در دیده است

در من غمِ شب، کور چرا پیچیده است؟

کور است مگر؟ وَ یا که کورم دیده است؟

من بر فلکم، در آب و گل عکس منست

از آب کسی ستاره کی دزدیده است؟

گفت شاهد زان به جای دیده است

کو بدیدهٔ بی‌غرض سر دیده است

تو چشمِ عکسی و او نورِ دیده است

به دیده، دیده را هرگز که دیده است؟

چشم ما تا عین او را دیده است

در نظر ما را چو نور دیده است

رهنما آنست کو ره دیده است

گر منزلهای جان گر د ی ده است

آن شنیده گوید و او دیده است

لاجرم زین رو جهان گردیده است

مصلحت ما دگری دیده است

او بکند هر چه پسندیده است

سپهرت زبس دلربا دیده است

بگرد تو چون حوض گردیده است

بجز ابرو که بر بالای دیده است

کسی ناراستی بالا ندیده است

تا دل بی تاب من گرم طلب گردیده است

خار صحرای ملامت موی آتشدیده است

دل ولی هم آینه هم دیده است

نقشها را سربسر خود دیده است

روشنی‌ دل ز اشک‌ دیده است‌

کی‌ کسی‌ بی‌ گریه‌ نوری دیده است‌

گفت ناظر، دختر من دیده است

مطبخی کشک و عدس دزدیده است