هنوز از زخم شه آزرده اندام

چنانچون خسته گوری جسته از دام

جوابش داد خورشید گل‌اندام

منه راما مرا از جادوی دام

درود از من بدان سرو گل اندام

که دارد مر مرا دل خسته مادام

مرا در زیر هر مویی بر اندام

هزاران دل فتاده‌ستند در دام

همه چشمه ز جسم آن گل‌اندام

گُلِ بادام و در گل مغز بادام

گفتم که اگرچه هست کارم بنظام

از ترس تو میطپم چو مرغی در دام

گفتا:‌ترسان به از خداوند غلام

چون میترسی مترس و میترس مدام

چو برگی لرزه افتادش بر اندام

برفت از هوش و عقلش ماند در دام

سزای دوستان اینست مادام

که گردونشان رود بر هفت اندام

دو نرگس داشت نرگس دان ز بادام

چو دو جادو دو زنگی بچّه در دام

چو هفت اندام تو افتاد در دام

چه گویی فارغم از هفت اندام

دو چشم نرگسین مانند بادام

ولی در راه معنی او بده دام

چو یارت این زمان افتاده در دام

که او بودست و او را هست مادام

در آن دم چون برون او مرغ از دام

که یکی شد مراو را عین مادام

در طریق حبه دزدیدن مدام

دانهٔ بنهادهٔ از بهر دام

آن باده که بر جسم حرامست حرام

بر جان مجرد آن مدامست مدام

در ریز مگو که این تمامست تمام

آغاز و تمام ما کدامست کدام

گر مر او را این نظر بودی مدام

چون ندیدی زیر مشتی خاک دام

خود زبون او نگردد هیچ دام

لیک پرش در شکست افتد مدام

مگر می‌نبینی که دد را و دام

نینداخت جز حرص خوردن به دام؟

همچو مغزم نهفته در بادام

قشر بادام شد بر ایشان دام

به کنجی بوَد منتظر مستدام

که تا کَی ذُبابی درافتد به دام