زمین گر گشاده کند راز خویش

بپیماید آغاز و انجام خویش

هر آنکس که بودش ز پیوند و خویش

همه خواند و بنشاند بر گرد خویش

پس آنگه خواند آذین را بر خویش

بدو گفت ای به من شایسته چون خویش

بدو گفتی که ای حیران بی خویش

چو مجنون فارغ از بیگانه و خویش

نقابی برافکند بر روی خویش

که او را نه بیگانه داند نه خویش

نگهدارمت همچو یاران خویش

مگر کت رسانم به آرام خویش

نه فرزند همراه باشد نه خویش

ز گیتی نبیند کسی نزد خویش

سه روز و سه شب تا به هنگام خویش

جدا مانده ایم از سر راه خویش

بود چند با نامداران خویش

بداند مر این خانه ام جای خویش

این منم یافته مقصود و مراد دل خویش

از حوادث شده بیگانه و با دولت، خویش؟

اگر تو ترک کردی صورت خویش

حجاب بیشکی برخیزد از خویش

بخون آلوده کردم خرقهٔ خویش

جهانی دور کردم از بر خویش

جنونش بیخبر کردست در خویش

شده دیوانه و لایعقل از خویش

تو گنجی دادهٔعطّار در خویش

که پرده برگرفت اینجای از خویش

مرا رازیست بی این صورت خویش

که راز خویشتن کل دیدم از خویش

توئی ای مانده حیران در بر خویش

ترا اینجاست جانان بنگر از خویش

بالای تو خواند سرو را قامت خویش

مشک از خط تو در آب زد نامه خویش

روح او با روح شه در اصل خویش

پیش ازین تن بوده هم پیوند و خویش

چون بدیدش یاد آورد آن خویش

بی طمع شد ز اشتر آن یار و خویش

زانک مریم وقت وضع حمل خویش

بود از بیگانه دور و هم ز خویش