ترا بادا ز شاهی نیکبختی

زمین ماه را تنگّی و سختی

برآمد آفتاب نیکبختی

ببرد از ما شب اندوه و سختی

جهان چون خفته آسوده ز سختی

همه کس شادمان از نیکبختی

ز جانی در عذاب و رنج و سختی

به جانی در هوای نیک بختی

دو ماهه راه پیمودم به سختی

به فرجامش چه دیدم شور بختی

یکی ماهه نشاط و نیک بختی

ببردی یادشان ششماهه سختی

ترا باید که باشد نیک بختی

مرو را سال و مه کوری و سختی

گذشت از رنج ما دی ماه سختی

کنون آمد بهار نیکبختی

به دست آری چنان شاهانه تختی

که باشد راست چون زرین‌درختی

بر آن صورت چو صنعت کرد لَختی

بدوسانید بر ساق درختی

به سختی و به رنج آن رنج و سختی

فروخورد از سر بیدار‌بختی

به روزی چند با این سست رختی

بدین سختی چه باید کرد سختی‌؟

بر سفت چنان نسفته تختی

طیاره شدی چو نیک بختی

وان شیفته دل به شوربختی

می‌کرد صبوریی به سختی

می‌زد نفسی به شور بختی

می‌زیست به صد هزار سختی

منمای از کمی و کم رختی

من‌ِ سختی‌رسیده را سختی

برادر چون براندیشید لختی

اگر چه آن برو افتاد سختی

نصیبت زان چنان تاجی و تختی

نخواهد بود الّا خاک لختی

نهاده بود پیش غار تختی

جوانی خفته بر وی نیک بختی

نهاده بود پیش دخمه تختی

بدان تخت اوفتاده شوربختی