برفتند هر یک سوی تخت خویش

ژکان و شمارنده بر بخت خویش

چنین داد پاسخ که من تخت خویش

بدیدم به خواب اختر و بخت خویش

ششم بر پرستندهٔ تخت خویش

چنان مهر دارد که بر بخت خویش

چو کسری بیامد برتخت خویش

گرازان و انباز با بخت خویش

نمانم که کیخسرو از تخت خویش

شود شاد و پدرام از بخت خویش

ز مردی که بودند با بخت خویش

برآویختند از پی تخت خویش

برهنه سر و پای از تخت خویش

بجست و بنازید از بخت خویش

فرستاد تا لشکری رخت خویش

بیاورد با مایه ور تخت خویش

او سبب عز دهر یافته از بخت خویش

ساخته بر اوج چرخ همت او تخت خویش

ازان هر کس افکند در رخت خویش

به اندازهٔ طالع و بخت خویش

ای به حق شاهی که قدرت از علو مرتبت

بر سر شاه فلک دیده ست پای تخت خویش

من ز خاک پارس چون برداشتم رخت امید

گفتم آرم سوی خاک آستانت رخت خویش

پارسالت دور از اکنون خود نبد پردخت من

[...]

گر آسایشت باید از بخت خویش

درین بحر قاهر مبر رخت خویش

به ناکام رخ تافت از بخت خویش

بیامد بخوابید بر تخت خویش

ما آزموده‌ایم در این شهر بختِ خویش

بیرون کشید باید از این وَرطه رَختِ خویش

از بس که دست می‌گَزَم و آه می‌کشم

آتش زدم چو گُل به تنِ لَخت لَختِ خویش

دوشم ز بلبلی چه خوش آمد که می‌سرود

[...]

بخندید و شادان شد از بخت خویش

فریبرز را خواند بر تخت خویش

تا کی کشم به صومعه حرمان ز بخت خویش

خرم کسی که برد به میخانه رخت خویش

بر فرق گرد درد به خاک درت خوشیم

جمشید و تاج او و سلیمان و تخت خویش

گل نیست آن ز شاخ درخشان که آتشی ست

[...]

تا برده‌ام به مدرسهٔ عشق رخت خویش

دارم وظیفه از جگر لخت‌لخت خویش

مخمور خامشی‌ام، فراموش کرده‌ایم

هم عهدهای ساقی و هم روی سخت خویش

شاهی که ظلم را به میانجی عنان دهد

[...]

یاد آیدم چو محنت ایام سخت خویش

بر تن درم چو مردم دیوانه رخت خویش

بیمار درد هجرم و مرگم بود طبیب

دارم دوا زخون دل لخت لخت خویش

پشمین کلاه خویش به سلطان نمی دهم

[...]

من بدل خلق ز دم تخت خویش

کام روا‌ آمدم از بخت خویش