سپاهی به کردار مور و ملخ

نبد دشت پیدا نه کوه و نه شخ

بجوشید گفتی همه ریگ و شخ

بیابان سراسر چو مور و ملخ

نبد کوه پیدا ز ریگ و ز شخ

ز دریا به دریا کشیدند نخ

همه ریگ تفته است گر خاک و شخ

بر او نگذرد مرغ و مور و ملخ

گرازیدن گور و آهو به شخ

کشیدند بر سبزه هر جای نخ

چو جایی بپوشد زمین را ملخ

برد سبزی کشتمندان به شخ

به جایی که باشد زیان ملخ

وگر تف خورشید تابد به شخ

همه دامن کوه تا روی شخ

سپه بود برسان مور و ملخ

ز کوه و بیابان وز ریگ و شخ

بجوشید لشکر چو مور و ملخ

یکی لشکرست این چومور وملخ

گرفته بیابان همه ریگ و شخ

ز زربفت چینی کشیدند نخ

سپاه اندر آمد چو مور و ملخ

سراپرده و خیمه‌ها گشت یخ

کشید از بر کوه بر برف نخ

بدان اندکی برکشیدند نخ

سپاهی ز ترکان چو مور و ملخ

یکی لشکرست این چو مور و ملخ

تو با پیل و با پیلبانان مچخ

سپاهی گزیده ز گردان بلخ

بفرمود تا با کمانهای چرخ

کشیدند بر هفت فرسنگ نخ

فزون گشت مردم ز مور و ملخ

ز ریگ و بیابان وز کوه و شخ

دو لشکر بر این سان چو مور و ملخ

بجوشید لشکر چو مور و ملخ

کشیدند از کوه تا کوه نخ

زمینی همه روی او دیولاخ

بدیدن درشت و به پهنا فراخ

بیوفا هست دوخته بدو نخ

بد گهر هست هیزم دوزخ

ای نشسته خوش و بر تخت کشیده نخ

گر نخ و تخت بماندت چنین بخ بخ

نیک بنگر که همی مرکب عمر تو

همه بر تخت همی تازد و هم بر نخ

تو نشسته خوش و عمر تو همی پرد

[...]