نگویی که این طیرگی از کجاست

که از خوف سلطان دری در رجاست

ور بود باقی اتحاد کجاست

چونکه هر دو هنوز خود برجاست

از هیولا وهم ها را پا کج است

کج نظر پندارد این ره اعوج است

ناصح آزار زبانی اگرم کرد، بجاست

گر کند شمع ز مقراض شکایت بیجاست

ای دریغا آتش سوزان کجاست

تا بسوزاند مرا کین خوش بجاست

آری اما چشم عبرت بین کجاست

تا ببیند آنچه می آید بجاست

ملک سلیمان مطلب کان بجاست

ملک همانست سلیمان کجاست

گرچه‌ ذاتم‌ را نه‌ مأوای و نه‌ جاست‌

جای خالی‌ از احاطه‌ من‌ کجاست‌

باز بشنو گوش و هوشت‌ گر بجاست‌

اینکه‌ اصل‌ اَحولی‌ها از کجاست‌

منحرف‌ چون گشت‌ از ره معوج است‌

وز طریق‌ اعتدال او خارج است‌

گر چنین‌ بی‌مونس‌ و یارم بجاست‌

بهر بی‌یاران چو من‌ یاری کجاست‌

پس‌ مرنج‌ ار فهم‌ تو گویم‌ کج‌ است‌

اندر ادراک حقایق‌ معوج است‌

اینقدر گویم‌ اگر هوشت‌ بجاست‌

بین‌ که‌ لطف‌ نام عبدﷲ کجاست‌

جبرئیلش گفت وقت التجاست

حاجت خویش ار کنی ظاهر بجاست

مابقی بین دو نقطه معوج است

آنکه باشد راست بی شک منهج است

جای مستی نیست گر اینجا، کجاست

تا ابد ناید به هوش ار او بجاست

فرشها کو، کیسه‌های زر کجاست

گفت خامش کیسهٔ شکر بجاست