مدتی بُد کز کسالت های دل
بود ساکن بحر گوهر زای دل
مرغ نطقم جا به ویران کرده بود
سر به زیر بال حرمان برده بود
حالیا بحر سخن شد موج زن
ریخت زآن بیرون گُهرهای سخن
بار دیگر بحر نطقم کرد کف
هر کفی زآن گشت بحری پر صدف
هر صدف از گوهر اسرار پر
دُرج در هر گوهری بحری ز دُرّ
هر دُری زآن زینت تاج شهان
لؤلؤ لالای بحر عقل و جان
عقل چبود صورت معنای عشق
یک بخار از بحر گوهر زای عشق
پیش از این کاندر بیان مثنوی
بُد ز عشقم خط معنی مستوی
بود نطق عشق بی گفتار من
ناطق اندر زبدة الاسرار من
یعنی آنکه من نبودم در میان
عشق، خود می‌کرد نعت خود بیان
اندر آن هنگامه و ساز و خروش
بحر معنی ناگه افتادم ز جوش
از شه عشقم ز راه علتی
یافت کلک اندر نگارش مهلتی
خود نزاد این مدت از آن مهلتم
طفل معنی ز امهات فکرتم
دل غمین آن بت‌ِ دلبرده بود
یعنی از سرمای هجر افسرده بود
تا کنون کایام مهلّت شد به سر
داد از نو شاخ معنی برگ و بر
هست از هجرت به تاریخ ای غیاث
الف و مأتین و ثماتین و ثلاث
ریشه فکرم در این مدت قوی
شد حقیقت بهر نظم مثنوی
پس چه باک ار مثنوی تأخیر شد
زآنکه در وی حبل ما زنجیر شد
طفل طبعم گر به مهلت پیر شد
مهلتی بایست تا خون شیر شد
مثنوی شیر است و جانها طفل وش
هردم از پستان فکرم شیرکش
تا تو طفلی شیر بخشد دایه‌ات
چون شدی بالغ دهد مِی پایه‌ات
تا تو طفلی می‌دود شیر از پِی‌ات
چون شدی بالغ نشاید جز مِی‌ات
طفل شیری، تا تو اندر پرده ای
کیست بالغ رند می پرورده ای
باده،طفل‌ِ شیر را ملحوظ نیست
طفل‌ِ مِی هم از لبن محظوظ نیست
زبدة الاسرار یعنی این کتاب
لاجرم هم شیر دارد هم شراب
پیش از این گفتار من در مثنوی
طفل جان را شیر بود ای معنوی
زین سپس نظمم شراب بی غش است
داند این رندی که از مِی سرخوش است
شیر ای جان بهر طفل نو بود
باده قوت عارف رهرو بود
کیست عارف آنکه جز مطلق ندید
احولی را هِشت و غیر از حق ندید
چشم احول کز دوبینی در خطاست
گر که یک تن را دو بیند بس بجاست
مهر و ماه اندر تجلّی ای عمو
هر دو نورند این به هر احول مگو
شب که شد خورشید پنهان در حجاب
نورش ار احول نِه‌ای از مه بیاب
نور شمس از ماه پیدا شد به شب
مه به خورشیدت رساند در طلب
نک شب است ای جان که آن رخشنده مهر
در حجاب معرفت پوشیده چهر
ماه دارد روشنی زو اندکی
بلکه با شمس است در معنی یکی
شب ز مه شد صبح اعنی صبح نور
زو منور عصر عارف در ظهور
می رساند ماه بر صبحت هله
ماه، شیخ و صبح، قطب سلسله
شیخ، ماه و قطب، همچون آفتاب
فیض نور شمس را زین ماه یاب
شیخ و قطب این اصطلاح مبتدی است
ور نه در وحدت بجز یک ذات نیست
شمس رحمت را ولی اندر ظهور
خوانی ار ماه منور، نیست دور
آن موحد کش بود دل شه شناس
خود شناسد شاه را در هر لباس
وآن دوبین کو ناشناس و احول است
تا به آخر کور همچون اول است
تو مگو کاین اختلافات از کجاست
چون مساوی فیض رحمانی به ماست
اختلاف از حق چرا در فطرت است
یا نباشد اختلافی صحبت است
اختلاف اعراض را زیبنده بود
یا حقیقت ماهی از سر گنده بود
نیست بالا آنچه در پایین بود
آب از سرچشمه پالائین بود
آری از بالاست اما ای فقیر
این نشاید گفت بار آور به زیر
این تخالف یعنی اندر کثرت است
اختلافش نی ز اصل وحدت است
این تخالف‌ها که بینی ای پسر
از صور دان نی ز وهاب الصور
آن موحد را که شد وحدت مقام
آنچه بیند متفق بیند تمام
زآنکه آنجا غیر یک ﷲ نیست
هیچ وصفی را در آنجا راه نیست
چون تو اندر کثرتی ای بوالکرب
گر که بینی اختلافی نی عجب
باز بشنو گوش و هوشت گر بجاست
اینکه اصل اَحولی‌ها از کجاست
چونکه حق خاک تو در خلقت سرشت
عقل و شهوت را به حکمت در تو هِشت
زینکه طاعت بهر عقل است از ازل
کرد حق امرت به طاعات و عمل
کاصل آن طاعات تمکین از ولی است
این بیان را پست کردن ز اَحولی است
پس هر آن کو عقل خود را واگذاشت
وز عمل خود را معاف و دور داشت
شهوت از طاعت نماید تارکش
تا کند آخر دوبین و مشرکش
ای عمو، جو داروی چشم عما
بل ز رنج اَحولی یابی شفا
چیست دانی داروی چشم ضریر
خاک پای مرد حق یعنی که پیر
تا توانی شو به هر سو پی سپر
از پی آن کُحل ما زاغ البصر
بو زننگ اَحولی ها وا رهی
بر سر ای جان تاج بینش بر نهی
ای علی رحمت ای شاه امین
که تو داری داروی چشم دوبین
اَحولانی را که دارند آن گله
سرکشی از امر قطب سلسله
ز ابلهی دانند حق گوساله را
نی پیمبر نوح نهصد ساله را
نزد ایشان پیر فاضل مرتد است
و آنگهی زندیق جاهل ارشد است
هِشته عم ارشد پرمایه را
خوانده بابا عمه همسایه را
از منور شاه فاضل سرکشند
لیک با بوجهل جاهل دلخوشند
با صفی‌الحق خیال دونشان
از حسد در رگ فزاید خونشان
دِه ز رنج اَحولی باری شفا
جانشان را چون تو داری این دوا
ور زنور قابلیت بی‌فرند
چون خران در جهل بوجهلی درند
تیر قهر خویش را دستور دِه
یعنی آن چشم دوبینشان کور بِه
یا ببَر ز آیینه دل زنگشان
یا که ما را کن خلاص از ننگشان
خاک پایت داروی چشم و دل است
آن دلی کش قابلیت حاصل است
آن دلی کز رنج حُمق آزاده است
نی دل احمق که اُعمی زاده است
دیده ای را کُن تو دارو کآن عماست
کوری اش نه از حُمق و آسیب قضاست
زآنکه رنج حُمق را نبَوَد دوا
هست گوید مولوی قهر خدا
رنج کوری لیک شد درمان پذیر
شو پی درمان آن جویای پیر
رو پی مردم تو گر مردم رگی
کی توان بودن کم ای جان از سگی
جان ز عشق ای جان من مردم بود
هرکه را این سَر نباشد دُم بود
از ازل خلق جهان را تا ابد
امتحان حق همین است ای ولد
عبرتی گیر از بلیس پر ز شک
کآن لعین بود اول از جنس ملک
خودسری آخر سیه کردش ورق
شد ز ترک سجده ای مردود حق
همچنین باشد پی آن امتحان
آدم و ابلیسی اندر هر زمان
طاعت کس بی ولای آن ولی
چونکه بی‌اصل است ندهد حاصلی
لاجرم باشد گر افزون از شمار
طاعت قشری ندارد اعتبار
زآنکه ترک عشق آدم کرده او
سوی سجده نفس‌ِ دون آورده رو
کی شود بر وی ز رحمت فتح باب
در ریای خشک و تدریس کتاب
چون خود او مسدود داند باب علم
حاصلش زین رو فتاد از آب علم
شد ظنون، او را مدار اعتقاد
رفت یکجا خرمنِ علمش به باد
غافل از سیلاب او را خواب برد
آسیای طاعتش را آب برد
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این متن، شاعر به توصیف حالتی از درون خود می‌پردازد که پس از مدتی کسالت و تنهایی، دوباره به شور و حیات سخن بازگشته است. او از عشق به عنوان مایه اصلی نطق و بیان خود یاد می‌کند و تصریح می‌کند که عشق خود، نعت کنندهٔ اوست و بدون او، او نمی‌تواند چیزی بگوید.
شاعر بیان می‌کند که از عشق و محبت، معانی جدید و عمیقی را می‌سازد و به تصویر کشیدن آن معانی در قالب مثنوی‌هایی که می‌نویسد، فرصت و زمان نیاز دارد. او همچنین به وحدت و اختلاف در تجلیات الهی اشاره کرده و می‌گوید که خلفیت این اختلافات به کثرت بازمی‌گردد و در اصل، همه چیز واحد است.
در ادامه، شاعر از اهمیت عقل و عشق در وجود انسان صحبت کرده و اینکه چگونه انسان‌ها باید طاعت و عشق را در اولویت قرار دهند تا از دو بینی و عدم شناخت رهایی یابند. او همچنین به ذکر برخی چالش‌های انسانی می‌پردازد که نتیجه عدم توجه به ولایت و عشق الهی است.
شاعر در نهایت به این نتیجه می‌رسد که ابزار شناخت و درک واقعی، عشق و طاعت به ولی و اولیاء الهی است و بدون آن، انسان به جهل و دو بینی دچار خواهد شد.
هوش مصنوعی: مدتی بود که به علت پژمردگی و بی‌حالی، از دل به عمق دریاهای پرمروارید فاصله گرفته‌ام.
هوش مصنوعی: پرنده‌ی سخن من، در ویرانی لانه‌اش پنهان شده بود و با ناامیدی، زیر بال‌های حسرت نشسته بود.
هوش مصنوعی: اکنون دریاچه‌ی سخن به تلاطم درآمده و جواهرات کلام مانند مرواریدهایی از آن بیرون ریخته می‌شوند.
هوش مصنوعی: بار دیگر زبانم را به حرکت درآورد و هر یک از کلماتم مانند مرواریدی در دریای پر از صدف درخشید.
هوش مصنوعی: هر صدف پر از گوهرهای پنهانی است و در هر گوهری دریاهایی از محبت و زیبایی نهفته است.
هوش مصنوعی: هر دُری که بر تاج پادشاهان زینت می‌بخشد، همچون مرواریدی است که از دریاهای عقل و جان برمی‌خیزد.
هوش مصنوعی: عقل چه فرقی با عشق دارد؟ عشق تنها یک بخار است که از دریای جوهر عشق برخواسته است.
هوش مصنوعی: قبل از این که در مثنوی درباره عشق سخن بگویم، معنای روشنی از عشق را بیان کرده‌ام.
هوش مصنوعی: عشق من بدون کلام و گفتار سخن می‌گوید و در دل اسرار من نمایان است.
هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که وقتی من در عشق حضور نداشتم، عشق خودش به طور خودکار ویژگی‌ها و عظمت خود را توصیف می‌کرد.
هوش مصنوعی: در آن لحظه‌ی پر هیاهو و شور و نشاط، ناگهان به عمق فهم و معنی رسیدم و از شور و شوق دلم آرامش یافت.
هوش مصنوعی: محبت من به جایی رسید که دلیل و علت عشق، قلم را وادار کرد تا در نوشتن عشق، فرصتی ایجاد کند.
هوش مصنوعی: من در این مدت، به لطف زمان، مانند طفلی هستم که از مادران افکارم به وجود آمده‌ام.
هوش مصنوعی: دل غمگین آن معشوق کسی بود که به خاطر دوری از او، دلش از درد و افسردگی پر شده بود.
هوش مصنوعی: تا به حال مهلت و فرصت به پایان رسیده است و اکنون دوباره زمان تازه‌ای برای معنی و مفهوم به وجود آمده است.
هوش مصنوعی: این بیت به نوعی اشاره به تغییرات و تحولات ناشی از هجرت و تاریخ دارد. گویی می‌خواهد بگوید که با هجرت، روش‌ها و زندگی‌ها تغییر می‌کند و این تغییرات حاکی از اهمیت تاریخ و زمان در سرنوشت انسان‌ها است. به نوعی به این نکته می‌پردازد که هجرت می‌تواند به پیشرفت یا تحول در زندگی فرد منجر شود.
هوش مصنوعی: فکر من در این مدت قوی‌تر شده و این حقیقت به نظم آوردن مثنوی را امکان‌پذیر کرده است.
هوش مصنوعی: پس نگران نباش که مثنوی دیر به پایان می‌رسد، زیرا در این اثر، پیوند ما محکم‌تر شده است.
هوش مصنوعی: اگر روح جوان من به بلوغ برسد، زمانی نیاز است تا خونی که از شیر تهیه می‌شود به ظهور برسد.
هوش مصنوعی: مثنوی مانند شیری است که روح‌ها به مانند کودکانی به آن وابسته‌اند و هر لحظه از فکر من، شیر ناب آن را می‌نوشند.
هوش مصنوعی: تا زمانی که کوچک هستی، مادر برایت شیر می‌آورد، اما وقتی بزرگ شدی، به تو شراب می‌دهد.
هوش مصنوعی: تا زمانی که تو کودک هستی، شیر به دنبالت می‌دود، اما وقتی بزرگ شدی، جز نوشیدن مَی (شراب) چیز دیگری برایت مناسب نیست.
هوش مصنوعی: این بیت به تأمل در رشد و بلوغ اشاره دارد. شاعر به یک شیرخوار می‌نگرد که در حالی که هنوز در پرده‌ای از عدم آگاهی و بلوغ است، به ناگاه از رندانه‌هایی که نشان از تجربه و پختگی دارند، سخن می‌گوید. به نوعی، این متن به تداوم زندگی و تأثیرات مختلفی که بر روی انسان‌ها وجود دارد، اشاره می‌کند.
هوش مصنوعی: شراب برای کودک شیر خواره اهمیتی ندارد و کودک مِی نیز از شیر بهره‌ای نمی‌برد.
هوش مصنوعی: این کتاب به معنای عمیق خود، دارای نکات خاص و ارزشمندی است که می‌توان آن را هم شیرینی و هم لذت‌بخش دانست.
هوش مصنوعی: قبل از اینکه صحبت کنم، در مثنوی اشاره شده است که روح انسان همچون کودک است که به شیر نیاز دارد، ای روحانی.
هوش مصنوعی: از این پس شعر من مانند شراب ناب و خالص خواهد بود؛ کسی که در لذت می شکرخوش است، این را می‌داند.
هوش مصنوعی: عزیزم، شیر مانند باده‌ای است که به تازگی به دنیا آمده، و برای طفل نویدبخش قوت و انرژی است. این قوت نیز به عارفان و رهروان در مسیر معنوی کمک می‌کند.
هوش مصنوعی: کیست عارفی که جز حقیقت مطلق چیزی را نبیند و جز خداوند هیچ‌کس دیگری را نبیند؟
هوش مصنوعی: چشم کسی که بینایی‌اش ضعیف است و به طور نادرست می‌بیند، اگر یک نفر را دو نفر ببیند، این موضوع چندان عجیب نیست.
هوش مصنوعی: خورشید و ماه هر دو در روشنایی، برادرند و هرکدام زیبایی خاص خود را دارند. هرگز نگو که یکی از آنها بهتر است.
هوش مصنوعی: زمانی که شب فرامی‌رسد، خورشید در پس حجاب نورش پنهان می‌شود. اگر به کمک ماه به زمین بیایی، به زیبایی‌های طبیعت پی خواهی برد.
هوش مصنوعی: نور خورشید از دل ماه در شب نمایان شد و ماه در تلاش بود تا این نور را به خورشید برساند.
هوش مصنوعی: ای جان، اکنون شب است و خورشید در سایه‌ی معرفت پنهان شده است.
هوش مصنوعی: ماه دارای نوری است که از او می‌تابد، و به نوعی با خورشید در مفهوم و معنی یکی است.
هوش مصنوعی: شب به خاطر نور ماه به صبح تبدیل شد، یعنی صبحی که نورش از اوست. عصر عارف، در آن زمان ظهور می‌کند.
هوش مصنوعی: ماه به صحبت تو می‌رسد؛ ای شیخ، صبح فرا رسیده و تو به نقطه اوج این سلسله نزدیک شده‌ای.
هوش مصنوعی: استاد و پیشوای بزرگ، همچون آفتاب می‌درخشند و از نور و فیض این ماه، بهره‌مند می‌شوند.
هوش مصنوعی: شیخ و قطب فقط نام‌هایی برای کسانی هستند که تازه‌وارد این مسیر شده‌اند، در حالی که در حقیقت جز یک ذات واحد در وجود ندارد.
هوش مصنوعی: اگر شمس رحمت را به عنوان ولی در ظهور بخوانی، نباید به این فکر کنی که چقدر دور است، زیرا او مثل یک ماه روشن است که به راحتی قابل دسترس است.
هوش مصنوعی: آن کسی که به یکتاپرستی معروف است، می‌تواند دل شاه را بشناسد و او را در هر ظاهری تشخیص دهد.
هوش مصنوعی: او که دو چشم دارد اما نمی‌تواند ببیند، تا پایان عمر، بی‌خبر و کور خواهد ماند.
هوش مصنوعی: نگو که این اختلاف‌ها از کجا سرچشمه می‌گیرد؛ زیرا همگان از یک فیض رحمانی بهره‌مند هستیم.
هوش مصنوعی: چرا در فطرت انسان‌ها اختلاف وجود دارد؟ آیا نمی‌تواند بدون اختلاف صحبت کرد؟
هوش مصنوعی: آیا درست است که اختلافات سطحی و ظاهری را زیبا بدانیم، یا اینکه حقیقت واقعی چیزی بزرگ‌تر و عمیق‌تر از آن‌هاست؟
هوش مصنوعی: چیزی که در بالا است با آنچه در پایین وجود دارد تفاوتی ندارد؛ آب از سرچشمه‌ای که در پایین است سرچشمه می‌گیرد.
هوش مصنوعی: بله، این موضوع درست است که او از مقام و منزلت بالایی برخوردار است، اما ای بیچاره، نباید چنین چیزی را بیان کنی که او می‌تواند به دیگران آسیب بزند یا فشار بیاورد.
هوش مصنوعی: این تفاوت‌ها به دلیل کثرت و تنوع است و ریشه در اصل یگانگی ندارد.
هوش مصنوعی: این تعارض‌ها و اختلافاتی که تو می‌بینی، پسرم، از ویژگی‌های ظاهری است و مربوط به خالق آن ظاهر نیست.
هوش مصنوعی: آن کسی که به یگانگی و وحدت رسیده است، هر چیزی را که می‌بیند، در یکسانی می‌بیند و تمام موجودات را در یکی و یکتا می‌یابد.
هوش مصنوعی: در آنجا فقط خدا وجود دارد و هیچ توصیفی نمی‌تواند به آنجا راه یابد.
هوش مصنوعی: زمانی که تو در میان کثرت‌ها هستی، ای بوالکرب، اگر اختلافی را ببینی، تعجب نکن.
هوش مصنوعی: به خوبی به اطراف خود توجه کن و شنونده‌ی خوبی باش، زیرا باید بفهمی که ریشه‌ی زندگی بدون دغدغه‌ها از کجا نشأت می‌گیرد.
هوش مصنوعی: وقتی که خداوند در آفرینش تو را از خاک سرشت، خرد و شهوت را به طور حکیمانه در وجود تو قرار داد.
هوش مصنوعی: زیرا که اطاعت و فرمانبرداری برای عقل از آغاز وجود انسان تعیین شده است، خداوند دستوراتی را برای انجام اعمال و اطاعت از خود قرار داده است.
هوش مصنوعی: عمل به دستورات ولی و ولی‌امر، اصل و اساس عبادت‌هاست. اگر کسی این مفهوم را نادیده بگیرد و به آن بی‌توجهی کند، به نوعی در حال سقوط و انحطاط است.
هوش مصنوعی: پس هر کس که باخت عقل خود را و از انجام کارهایش صرف‌نظر کرد و خود را از آن دور ساخت،
هوش مصنوعی: شهوت باعث می‌شود که انسان از عبادت و فرمانبرداری دور شود تا در نهایت دچار گمراهی و شرک گردد.
هوش مصنوعی: ای عمو، آیا می‌توانی با حسی از رنج، درمانی برای درد چشم پیدا کنی؟
هوش مصنوعی: آیا می‌دانی که داروی چشم نابینایان، خاک پای مردان حق و حقیقت چیست؟ یعنی، آن افرادی که با تجربه و دانایی خود می‌توانند به دیگران نور ببخشند.
هوش مصنوعی: تا جایی که می‌توانی به هر سو برو و تلاش کن، چرا که کوری چشم ما باعث شده تا چشمانت به زیباترین چیزها نبیند.
هوش مصنوعی: عطر و بوی زیبای احوالات را بشنو و ای جان، تاجی از بینش را بر سر بگذار.
هوش مصنوعی: ای علی، ای رحمت و ای شاه مورد اعتماد که تو داروی بینایی و بصیرت را در اختیار داری.
هوش مصنوعی: افرادی که از دستور و رهبری پایه‌گذار این سلسله سرپیچی می‌کنند، در وضعیت ناپایداری قرار دارند.
هوش مصنوعی: از نادانی، به حقیقت گوساله را می‌شناسند، در حالی که پیامبر نوح را که نهصد سال عمر کرده است، نمی‌شناسند.
هوش مصنوعی: در نزد آنها، شخصی که دانشمند و سالخورده است، به عنوان فردی مرتد شناخته می‌شود و در عوض، فردی نادان و بی‌خبر، مورد احترام و ارشد قرار می‌گیرد.
هوش مصنوعی: این بیت می‌گوید که وقتی به فرزندان باهوش و با استعداد کسب و کار خود آموزش می‌دهند، همسایه‌شان که یکی از بزرگ‌ترهاست، در این مورد با آنها صحبت می‌کند.
هوش مصنوعی: از دانش و فهم عمیق منور شاه فاضل خبری نیست، اما آنها از بی‌خردی و نادانی بوجهل راضی و خوشحال هستند.
هوش مصنوعی: حسادت به دیگران باعث می‌شود که افکار پایین و ناپسند در دل آنها پرورش یابد و این حسادت بر روح و جسمشان تأثیر منفی بگذارد.
هوش مصنوعی: به خاطر درد و ناراحتی کسانی که در رنج هستند، تو بتوانی به آنها کمک کنی و درمانی برای روح و جانشان باشی.
هوش مصنوعی: اگر کسی دارای قابلیت و شایستگی باشد اما از آن استفاده نکند، مانند خرهایی است که در جهل و نادانی به سر می‌برند و در واقع به بی‌خودی دچار هستند.
هوش مصنوعی: فردی از کسی می‌خواهد که خشم و غضب خود را متوجه چشم‌های بدبین و حسود کند، به گونه‌ای که آن چشم‌ها نتوانند او را ببیند و از شر آنها رهایی یابد.
هوش مصنوعی: یا زنگ‌های دل ما را از بین ببر، یا ما را از شر ننگ آنها نجات بده.
هوش مصنوعی: خاک پای تو داروی چشمان و دل من است. آن دلی که قابلیت پذیرش محبت و زیبایی را دارد.
هوش مصنوعی: دل پاک و آزاد از درد و رنج، دلِ نادان و احمق نیست که به خاطر بی‌خبری‌اش از واقعیت‌ها به درد و زحمت افتاده است.
هوش مصنوعی: اگر چشمی داری، آن را دارو کن، زیرا این کوری نه به خاطر نادانی و نه به خاطر آسیب تقدیر است.
هوش مصنوعی: هیچ درمانی برای دردهای ناشی از حماقت وجود ندارد، پس مولوی می‌گوید که قهر خداوند در این موارد حتمی است.
هوش مصنوعی: غم و درد ناشی از نادانی قابل درمان است. بنابراین، به دنبال راه حلی برای رفع این درد از کسی که تجربه بیشتری دارد، بروید.
هوش مصنوعی: اگر تو به رفتار مردم توجه کنی، دیگر نمی‌توانی به خودت بگویی انسان، جانم، که مانند یک سگ زیستی.
هوش مصنوعی: ای جان من، جان از عشق است، هر کسی که این عشق را نداشته باشد، مانند موجودی بدون روح و بی‌ارزش است.
هوش مصنوعی: از آغاز آفرینش تا پایان جهان، آزمایش و آزمون حق همین است، ای فرزند.
هوش مصنوعی: از شیطان عبرت بگیر که او، که در ابتدا از فرشتگان بود، به خاطر کبر و حسادت به سقوط و لعنت دچار شد.
هوش مصنوعی: سرکشی و نافرمانی او در نهایت او را به تباهی کشاند و نتیجه‌اش این شد که از مقام خودش انداخته شد و مورد قبول حقیقت قرار نگرفت.
هوش مصنوعی: در هر زمان، انسان‌ها و وسوسه‌های شیطانی وجود دارند که نشان‌دهنده آزمایش‌هایی برای آنها هستند.
هوش مصنوعی: افراد برای کسی که ولی و سرپرست ندارد، هیچ‌گونه اطاعتی فایده‌ای ندارد و نتیجه‌ای نمی‌بخشد.
هوش مصنوعی: بنابراین، اگر میزان عبادت و طاعت کسی زیاد باشد، اما فقط به خاطر ظاهر و بدون حقیقت باشد، ارزش و اعتبار واقعی ندارد.
هوش مصنوعی: به این خاطر که عشق را ترک کرده و از مقام انسانیت به سمت وسوسه‌های پایین‌تر خود رفته است.
هوش مصنوعی: کی بر دل کسی از رحمت در می‌گشایند، در حالی که او فقط به ظاهر کارهای خشک و یاد دادن کتاب مشغول است؟
هوش مصنوعی: زمانی که خود او درب دانش را بسته بداند، به همین دلیل از دریای علم فاصله می‌گیرد.
هوش مصنوعی: شک و تردید بر او غلبه کرد و ایمانش را از دست داد. در نتیجه، تمام دانش و آگاهی‌اش به یک‌باره از بین رفت.
هوش مصنوعی: او در غفلت از محبت و نعمت‌های الهی قرار گرفته و به خواب رفته است، در حالی که نتیجه‌ی عبادت و طاعت او به دلیل این غفلت از بین رفته و نابود شده است.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.