بدو گفت پیران که خرم بهشت

کسی کاو نبیند به اردیبهشت

چو سی روز بگذشت ز اردیبهشت

شد از میوه پالیزها چون بهشت

درآمد در آن خانۀ چون بهشت

بروز رش از ماه اردیبهشت

بسازم یکی بوستان چون بهشت

که خندد ز خوشی چو اردیبهشت

که گویند آدم چو فرمان بهشت

بر آن کوه برز اوفتاد از بهشت

یکی باغ دیدند خوش چون بهشت

پر از تازه گل های اردیبهشت

یکی بیشه بینی چه خرم بهشت

همه ساله آن بیشه اردی بهشت

چو روز آمد از ماه اردیبهشت

جهان شد ز لاله بسان بهشت

شب پنجم از ماه اردیبهشت

برون رفت زان شهر همچون بهشت

چو آید بهاران و اردیبهشت

همه دشت گردد به سان بهشت

هرکه اینجا هوای نفس بهشت

دانکه آنجاست در هوای بهشت

در آن بزم آراسته چون بهشت

گل افشان‌تر از ماه اردیبهشت

این سخا شاخیست از سرو بهشت

وای او کز کف چنین شاخی بهشت

تو حاصل نکردی به کوشش بهشت

خدا در تو خوی بهشتی بهشت

قیامت کسی بینی اندر بهشت

که معنی طلب کرد و دعوی بهشت

دوزخی را کند به‌حکم‌ْ بهشت

وای کاو دامنش ز دست بهشت

شب معراج چون که دیدبهشت

اثر خویش در بهشت بهشت

باغها چون برفت و داغ بهشت

با چنان داغ دوزخست بهشت

بهاران بد و ماه اردی‌بهشت

ز سبزه لب جوی همچون بهشت

چو آید بهاران اردی‌بهشت

لب کشت گردد چو باغ بهشت