بامدادان شاه خود را دیده‌ام بر مرکبش

مشک‌پاشان از دو زلف و بوسه‌باران از لبش

صدهزاران جسم و جان‌افشان و حیران از قفاش

از برای بوسه چیدن گرد سایهٔ مرکبش

خنجری در دست و «مَن یَرغَب»‌کنان عیاروار

[...]

همه پوینده‌اند در طلبش

همه جوینده‌اند روز و شبش

کرده همزاد با ازل نسبش

گشته همراز با ابد ادبش

مشربِ دین اصالتِ نسبش

منصبِ دین نزاهتِ ادبش

روز حیران شود همی ز شبش

بوسه ره گم کند همی ز لبش

صورت قهر و لطف خال و لبش

عالم قبض و بسط روز و شبش

کردی از نیستی به من نسبش

دیو قرآن پارسی لقبش

در یافتم آخر ز قضا را به شبش

صد بوسه زدم بر لب همچون رطبش

او خواست که دشنام دهد حالی من

دشنام به بوسه در شکستم به لبش

باد محجوبه نقاب شبش

نور صبح محمدی نسبش

شَبَه‌ِ خال بر عقیق لبش

مُهر زنگی نهاده بر رطبش

ترکی از اصل رومیان نسبش

قرة‌العین هندوان لقبش

بود شیرین و چربی‌یی عجبش

کرد شیرین حوالت رطبش

رفت و برداشت یک به یک سلبش

دق مصری عمامه قصبش

گاه رخ بوسه داد و گاه لبش

گاه نارش گزید و گه رطبش

زر که گوگرد سرخ شد لقبش

سرخی آمد نکوترین سلبش

ناف شب آکنده ز مُشک لبش

نعل مه افکنده سم مرکبش

چون به سخن گرم شود مرکبش

جان به لب آید که ببوسد لبش

هر آنکس را که حیدر شد محبّش

طبیب حاذق آمد کلّ طبّش

چون دهم شرحش چگویم یا ربش

نیست شیرین هرچه گویم جز لبش

دو در از دندان و دو در از لبش

بسته میدارند هر روز و شبش