بزد پرّ سیمرغ و بر شد به ابر

همی حلقه زد بر سر مرد گبر

که خاک پی او ببوسد هژبر

نیارد گذشتن به سر برش ابر

دو رانش چو ران هیونان ستبر

دل شیر نر دارد و زور ببر

بدان زور هرگز نباشد هژبر

دو پایش به خاک اندر و سر به ابر

بپوشید چون خشک شد خود و ببر

گیاکرد بستر بسان هژبر

چنین گفت رستم که نام من ابر

اگر ابر باشد به زور هژبر

چو بشنید شد چون یکی پاره ابر

به سر برش پولاد و بر تنش گبر

نشانِ کمندِ تو دارد هُژَبر

ز بیم سَنان تو خون بارد ابر

سروش آوریدش همانا خبر

که چونان نگاریدش آن بوم و بر

ز میدان یکی بانگ برشد به ابر

تو گفتی زمین شد به کام هژبر

خروشی برآورد بر سان ابر

که تاریک شد مغز و چشم هژبر

تو گفتی برآمد یکی تیره ابر

هوا شد به کردار کام هژبر

ز آواز اسپان و زخم تبر

همی کوه خارا برآورد پر

اگر پیل بیند برآرد به ابر

ز دریا نهنگ و به خشکی هژبر

بفرمود تا جوشن و خود و گبر

ببردند با تیغ پیش هژبر

ندانم که عاشق گل آمد گر ابر

چو از ابر بینم خروش هژبر

چو آوازِ رستم، شبِ تیره، ابر

بِدَرَّد دل و گوشِ غران‌هژبر

کمان آر و برگستوان آر و ببر

کمند آر و گرز گران آر و گبر

چو شد روز رستم بپوشید گبر

نگهبان تن کرد بر گبر ببر

یکی کوس بودش ز چرم هژبر

که آواز او برگذشتی ز ابر