یکی مرغیست اندر کوه پایه

که در سالی نهد چل روز خایه

چو خورشید رخش افگند سایه

همای چرخ را بشکست مایه

نداند دید بر ماه تو دایه

که یک موی افکند بی مهر سایه

زبان بگشاد هرمز کای بلایه

ندانم چون تو جادو هیچ دایه

چو هرمز را برِ خود دید دایه

بر آن خورشید رخ افگند سایه

چو آگه شد زبان بگشاد دایه

که مارا نیست بر سالوس پایه

گل خورشید رخ برخاست و دایه

روان دایه پس گل همچو سایه

در آنشب گل بیامد پیش دایه

چو خورشیدی که آید پیش سایه

نگه کرد از کنار چشم دایه

بران خورشید روی افگند سایه

چو گردون بر زمین افگند سایه

بیاید در نهان پیش تو دایه

کبوتر خانه شکل هفت پایه

به یک ره مرغ شب بنهاد خایه

ز سه کمتر نشاید هیچ مایه

ناِستد دیگ پایه بی سه‌پایه

غم او می مخور چندان که دایه

ز عمر خود تمامی یافت مایه

غم او خور که او بهتر ز دایه

که از فرهنگ وخوبی داشت مایه

چون فراسر میشود در سایهٔ

پس بود بسیار اندک مایهٔ

بود سلطان را زنی همسایهٔ

کز نکوئی داشت آن زن مایهٔ

ما همه مشتری بی‌پایه

او و کالای او گران‌مایه

چون سایه ز دست تافت مایه

پس نیست خود اندر اصل سایه

او چو شخص است و هست من سایه

نیست بی شخص سایه را مایه

سنگ را گر نهند در سایه

نپذیرد ز تاب خور مایه