خانه تاریک و مرد بی‌مایه

سایه‌ای باشد از بر سایه

انوری شعر و حرص دانی چیست

این یکی طفل و آن دگر دایه

پایهٔ حرص کدیه و طمعند

تا نگردی به گرد آن پایه

تاج داری خروس وار از علم

[...]

ای جهان را دفین به دست تو در

چون معادن هزار سرمایه

دولتت را دوام همخانه

مدتت را زمانه همسایه

گردن و گوش آفرینش را

[...]

از تو بر خاک اگر فتد سایه

نور او ماه را دهد مایه

بخرید آن حریصِ بی مایه

بدل گاو خر ز همسایه

هستی از آفتاب در سایه

تا تو را هست عقل سرمایه

تا زلف تو بر بست به رخ پیرایه

بر عارض تو فکند مشکین سایه

ای حور جنان تو پیش من راست بگو

شیر تو که داده است، که بودت دایه؟

همایی بر سرم می‌داد سایه

سریر‌م را ز گردون کرد پایه

قمار‌ستان چرخ نیم‌خایه

بسی پرمایه را برده است مایه

نمی‌خواهی که زیر افتی چو سایه

مشو بر نردبان جز پایه‌پایه

سبوح زنان عرش پایه

از نور تو کرده عرش سایه

شروان‌شه آفتاب سایه

کیخسرو کیقباد پایه

پیغمبر کو نداشت سایه

آزاد نبود از این طلایه

کوچک‌دهنی بزرگ‌سایه

چون تُنگ شکر فراخ‌مایه

شخصی هنری به‌سنگ و سایه

در چشم عرب بلند پایه

امی و امهات را مایه

فرش را نور و عرش را سایه

دید نزهت‌گهی گران‌پایه

سبزه در سبزه سایه در سایه

وانکه بودش ز مشتری مایه

صندلی داشت رنگ و پیرایه

داشت اول ز جنس پیرایه

سرخ و زردی عجب گرانمایه

نمی‌گیرند عبرت زین بلایه

نمی‌سازند از تسلیم مایه