از آن گفتم رموز این حقایق

که تا خود را بدانند این خلایق

مجرد شد از آن جمله علایق

برو مکشوف شد جمله حقایق

بشرعت مدح گفتم در حقائق

اگرچه مینیاید اینت لایق

یکی دیدم در آن حضرت طرایق

یقین من بودمش عین حقایق

هر آن کو در معانی گشت فایق

نگوید کین بود قلبِ حقایق

ای سرو خرامنده ی بستان حقایق

آزاد شو از سبزه ی این سبز حدائق

بر گلبن ایجاد توئی غنچه ی خندان

در گلشن ابداع توئی برگ شقائق

منزلگه انس تو سراپرده ی قدسست

[...]

بر بنی نوع خود شود فایق

آن که این اسم را بود لایق

کای به حشمت ز خسروان فایق

نیست بر عاشق این جزا لایق

بسی تصنیف دیدم در حقایق

ندیدم همچو گلشن پر دقایق

اگر چه عارفان بسیار بودند

بعرفان شیخ محمودست فایق

کجا باشد چنین گلشن که در وی

[...]

گر تو آیی ز گفتگو فائق

نگشاییم زبان بنالایق

گفت: کاحسنت آمدی فایق

ای به پند تو زیرکان شایق

به حق بو علی آن قطب فایق

به خواجه یوسف آن غوث الخلایق

نمی‌خواهی اذیت بر خلایق

به هر کاری نمائی خوش دقایق

صلاح مملکت، خیر خلایق

نموده طرح صلحی با دقایق

مگر سوز محبت زین علایق

بسوزاند که دل بیند حقایق

همه ذرات عالم را حقایق

بر ارباب نظر نور حدایق

کنون در نظم این بحر حقایق

ز کونینم بود قطع علایق

در او ثبت است احوال خلایق

ز اول تا به آخر با دقایق

بود خود حکمت معلوم لایق

همان علمت باشیاء و حقایق

تعینها عیان گشت آنچه لایق

بد اندر ذات مکنون الحقایق