به سَربَر اَفسَرِ کشوَر‌گُشایان،

به تَن‌بَرْ زیورِ مِهترْ خدایان.

به پیشَ انْدر دوندهْ بادپایان؛

سمِ پولادشانْ پولادسایان.

پی پیلان و سمّ باد پایان

شده آتش فشانان سنگ سایان

به تنهایی سخنهایی سرایان

که گویند آن سخن مهر آزمایان

هزار آوا ز شاخ گل سرایان

همه شب عشق ایشان را ستایان

ز مهری تا گه محشر فزایان

به مهری هر زمان کاهش نمایان

اگر پیش تو بگذارم گوایان

بیارم با گوایان آشنایان

ای بار خدای و ملک بار خدایان

ای نیزه ربای به سر نیزه ربایان

ای راهنمای به سر راهنمایان

ای بسته گشای در هربسته گشایان

شمس با زهره رامش افزایان

درگهت را به زینت آرایان

ز هر بقعه شدندی سنگ‌سایان

بماندندی در او انگشت‌خایان

نقل دهن غزل‌سرایان

ریحانی مغز عطر‌سا‌یان

ای طیبتی لطیف رایان

خُلق تو عبیر عطر سایان

انگشت‌کشِ سخن‌سرایان

این قصه چنین بَرد به پایان

گفت منذر به کارفرمایان

تا به پرگار صورت آرایان

کار‌دار‌ان و کار‌فرمایان

هم قوی‌دست و هم قوی‌رایان

زانکه هرگز به چشم بینایان

زین بیابان ندید کسی پایان

بهترین را گزین چو دانایان

تا نمانی شقی چو خودرایان

از آن پس چون پسر کم بود شایان

به دختر گشت رای نیک رایان

برادر داشت در هر وصف شایان

چراغ افروز گوهرهای رایان

نه مرگست این که آید به پایان

ولی مرگست دوری ز آشنایان