ای آنکه به کنهت نرسد ادراکی

کونین به پیش کرمت خاشاکی

از روی کرم اگر ببخشی همه را

بخشیده شود پیش تو مشت خاکی

* تَن زن چو به زیرِ فَلَکِ بی‌باکی،

می نوش چو در جهانِ آفت‌ناکی؛

چون اوّل و آخِرت به جز خاکی نیست،

انگار که بر خاک نه‌ای در خاکی.

خویشتن کشته‌ای ز بی‌‌باکی

که بی‌اصلاح خوردی انطاکی

بسا شوره‌زمین کز آب‌ناکی

دهان تشنگان را کرد خاکی

مه و خورشید را بر فرش خاکی

ز جمعیت رسید این تاب‌ناکی

بر آن کس چون ببخشد نشو خاکی‌؟

که دارد چون بنفشه شرمناکی‌

چه سگ‌جانم که با این دردناکی

چو سگ‌داران دوَم خونی و خاکی

بُدش با گنج دادن خنده‌ناکی

چو خاکش گنج و او چون گنج خاکی

نمک در مَردم آرد بوی پاکی

تو با چندین نمک چون بوی‌ناکی‌؟

فرستاده چو دید آن خشمناکی

به رجعت پای خود را کرد خاکی

وآنگه به طریق میل‌ناکی

گردد به طواف دیر خاکی

روشن گهری ز تابناکی

شب‌روز‌کن‌ِ سرای خاکی

در دل همه داغ دردناکی

بر چهره غبارهای خاکی

بار دگرش به خشمناکی

فرمود که پای‌دار خاکی

جایی و چه جای از این مغاکی

مانندهٔ گور هولناکی

روزی به طریق خشمناکی

شه دید در آن جوانِ خاکی

از شهوت عذرهای خاکی

معصوم شده به غسل پاکی

بر خاک من آن غریب خاکی

نالد به دریغ و دردناکی

نالنده ز روی دردناکی

آمد سوی آن عروسِ خاکی

گفت بر باد نِه پی خاکی

تا زمینی‌ت گردد افلاکی