چو خورشید یک نیزه بالا کشید

تهمتن یلان را به صحرا کشید

سپه را گهی سوی صحرا کشید

گهی سوی تاری و دریا کشید

سکندر چو لشگر به صحرا کشید

سراپرده سر بر ثریا کشید

خود مدرّس زحمت شبها کشید

روزها هم علّت سودا کشید

آنچه در سرما و در گرما کشید

کی تواند کوه آن تنها کشید

رایت منصور و به بالا کشید

ماه علم سر به ثریا کشید

ابر سرا پرده به بالا کشید

سبزه صف خویش به صحرا کشید

ابر سرا پرده به بالا کشید

سبزه صف خویش بصحرا کشید

بساط بزرگی به صحرا کشید

کیانی علم بر ثریا کشید

زلفت مرا به حلقهٔ دام بلا کشید

بخت سیاه بین که به آخر کجا کشید

بودم مثال قطرهٔ شبنم قرین خاک

مهر تو رخ نمود و مرا بر هوا کشید

گل وقت صبح خرقهٔ فیروزه چاک زد

[...]

در سرابستان جان تا قد او بالا کشید

سیل چشمم در فراقش میل بر دریا کشید

وعده ی وصلم همی داد او به چشم نیمه مست

لیکن آب محبوب جان چون زلف خود در پا کشید

گرچه گل را رنگ و بویی هست در فصل بهار

[...]

ترک من چون لاله برگ عیش در صحرا کشید

سایبان زد بر کنار سبزه و صهبا کشید

هر کجا کان دانهٔ در کشتی می برگرفت

رند درد آشام او زانو زد و دریا کشید

آه ازان دم کز سر مستی بعاشق جام داد

[...]

کلکی که صورت من و آن دلربا کشید

افکند طرح دوری و از هم جدا کشید

ما را خیال خط تو از گریه باز داشت

آن سبزه تا دمید نم از چشم ما کشید

غیر از کشیدن ستمت نیست کار ما

[...]

وقت مجنون خوش که پا در دامن صحرا کشید

خط باطل بر سواد شهر از سودا کشید

صدگل بی خار دارد در قفار هر زخم خار

پای زد بر دولت خود هر که خار از پا کشید

نیست از خونابه نوشان هیچ کس جز من بجا

[...]

وقت مجنون خوش که پا در دامن صحرا کشید

در سواد اعظم چشم غزالان واکشید

مگذر از دریوزه دلها که از ارباب فقر

آن توانگر شد که هویی بر در دلها کشید

سد راه عجز، ترک شیوه عاجزکشی است

[...]