بجز عمود گران نیست روز و شب خور شش

شگفت نیست ازو گر شکمش کاواک است

همان دریا که موجش سهم‌ناک است

گلی را باغ و باغی را هلاک است

اگر طوفان بادی سهمناک است

سلیمانی چنین داری چه باک است

دگر ره گفت از این شرطم چه باک است

که سنگ است آن چه فرمودم نه خاک است

عروس شاه اگر در زیر خاک است

عروسان دگر دارد‌، چه باک است

گِل سرشوی از این معنی که پاک است

به سر برمی‌کنندش گر چه خاک است

گلابم‌، گر کنم تلخی چه باک‌ است‌؟

گلاب آن به که او خود تلخ‌ناک است

به هر نقشی که در فردوس پاک است

به هر حرفی که در منشور خاک است

جگرها بین که در خوناب خاک است

ندانم کاین چه دریای هلاک است

من بی‌دل و راه بیمناک است

چون راهنما تویی چه باک است

بادی که وکیل خرج خاک است

فراش گریوهٔ مغاک است

مرواریدی کز اصل پاک است

آرایش‌بخش آب و خاک است

هر گوهری ارچه تابناک است

منظورترین جمله خاک است

آیینه ز خوب و زشت پاک است

این تعبیه خانه زای خاک است

وان کوه بلند که‌ابرناک است

جمع آمده ریزه‌های خاک است

چون شمع دلم فروغ‌ناک است

گر باز بری سرم چه باک است؟

زین بیش قدم زدن هلاک است

در مذهب عشق عیب‌ناک است

و‌امروز که در نقاب خاک است

هم در هوس تو دردناک است

فلک گردان ز بهر جان پاک است

نه از بهر کفی آبست و خاک است

گرفتم شد چو دریا سهمناک است،

به آخر گوهر اویم؟ چه باک است!