تن شاه دین را پناهی بود

که دین بر سر او کلاهی بود

کسی کز در پادشاهی بود

نخواهد که مهتر سپاهی بود

وگر بر زمین گورگاهی بود

وگر نابرومند راهی بود

هم آرایش پادشاهی بود

جهان بی‌درم در تباهی بود

کنون نیز هر جا که شاهی بود

دگر دانشی پیشگاهی بود

که این سهمگین جایگاهی بود

مگرمان به یزدان پناهی بود

که بیگانه را گرچه شاهی بود

ز دریا بیفتاده ماهی بود

اگر شاه را کینه‌خواهی بود

همان یاور شاه شاهی بُوَد

که اندر جهان نیک‌خواهی بُوَد

به هنگام سختی پناهی بُوَد

علم جویی که در تباهی بود

روی او چون در آب ماهی بود

کاندر آن روزگار شاهی بود

عالم عدل را پناهی بود

گرچه هریک به چهره ماهی بود

آنکه نخاس گفت‌، شاهی بود

چون درون شد نه خم که چاهی بود

تا بن چَه دراز راهی بود

که در لشکر چون تو شاهی بود

بفر تو یک تن سپاهی بود

چو طوفان انصاف خواهی بود

نترسد ز غرق آنکه ماهی بود

هر کرا با عقل همراهی بود

دیدنش از ماه تا ماهی بود

راز اهل راز آگاهی بود

گر نفهمی تو ز کوتاهی بود

پیش دانا عزّت و شاهی بود

پیش نادان جمله گمراهی بود

زین قدر آنرا که آگاهی بود

کی سزاوار شهنشاهی بود

گر بصانع در دلت راهی بود

در بر آن صنع چون کاهی بود