نه بشکوهد دل من زین سپاهت

نه نیز امید دارم بارگاهت

بمان تا کاو بود پشت و پناهت

به دست او بماند جایگاهت

مگر تا من ندیدم جایگاهت

فزون شد زانکه بد پشت و پناهت

بتابد مهر بر روی چو ماهت

نشیند گرد بر زلف سیاهت

مگر بر من نشستی گرد راهت

شدی مشکین از آن زلف سیاهت

کنم پر آب و سبزی جایگاهت

به باران گرد بنشانم ز راهت

در ره از آبهای جان کاهت

پل نگهبان بُوَد نه همراهت

ای از بر سدره شاهراهت

وی قبه ی عرش تکیه گاهت

ای طاق نهم رواق بالا

بشکسته ز گوشه ی کلاهت

هم عقل، دویده در رکابت

[...]

ای بر سر سدره گشته راهت

وی منظر عرش پایگاهت

رفرف که شده رفیق راهت

برده به سریر سدره گاهت

با رفعت و قدر باد جاهت

با فتح و ظفر سریر و گاهت

این بود بلندی کلاهت؟

شمشیر کشیدن سپاهت؟

روزی که از این قرارگاهت

تدبیر بود به عزم راهت

ای مشک خطا خط سیاهت

خورشید درم خرید ماهت

هرگز به خطا خطی نیفتاد

سر سبزتر از خط سیاهت

در عالم حسن پادشاهی

[...]

بنفشه خرقه‌پوش خانقاهت

فگنده سر ببر از شوق راهت

اگر خواهی برم آنجایگاهت

مگر باز آورد آن زن براهت

چو گرد تو برآید مال و جاهت

شود مال تو مار و جاه چاهت

بحق گفتم که آوردم گناهت

ولی شرکت نیاوردم ز راهت

شود چون پنبه‌ای موی سیاهت

نه سر مانَد نه پنبه در کلاهت

بدو گفت اشتر ای گم کرده راهت

من اینک آمدم کو جایگاهت