بزد نای و لشکر سوی شاه بُرد

به راه از شدن گرد بر ماه بُرد

ترا دیو و اژده از راه برد

هرآن چَه که کندی بدان چاه برد

مر آن خوان گوهر بر شاه برد

تو گفتی ستاره بر ماه برد

خاقانیا به سوک خراسان سیاه پوش

که اصحاب فقه گرد سوادش سپاه برد

عیسی به حکم رنگرزی بر مصیبتش

نزدیک آفتاب لباس سیاه برد

دهر از سر محمد یحیی ردا فکند

[...]

چو بر گنج دادن دلش راه برد

هلاک از خود و کینه از شاه برد

هر که علم بر سر این راه برد

گوی ز خورشید و تک از ماه برد

آن‌همه خواری که ز بدخواه برد

یکدلی گندمش از راه برد

یار چون عیسیم به ماه برد

باز چون یوسفم به چاه برد

مردم دیده را عروس رخت

روی بسته به جلوه گاه برد

آینه گر صفای او بیند

[...]

پیش در کردند خر تا راه برد

جمله را زآنجا به لشگرگاه برد

وزیر اندر این شمه‌ای راه برد

به خبث این حکایت بر شاه برد

حق چو خواهد که بنده راه برد

از بدیهایش در پناه برد

در عالم توحید کسی راه برد

کو راه بنور دل آگاه برد

از خویش برون آید و گوید همه اوست

گر کرد چنین راه بالله برد

مرا لطف گفتارش از راه برد

لبش هوشم از جان آگاه برد

رخ ماه را ماند آن رخ مگر

بشطرنج خوبی رخ ماه برد

غمش هر کجا در دلی خانه ساخت

[...]

تابِ خطت قرار ز بخت سیاه برد

مهر رخ تو گوی لطافت زماه برد

دل هرکجا که رفت به دعویِّ عشق تو

با خویشتن نفیر و فغان را گواه برد

از ما قرار و صبر و دل و دین مدار چشم

[...]

کی ره سوی عشق عقل آگاه برد

وان دلشده هم نه ره بدلخواه برد

این کعبه نه رهنما نه رهبر دارد

حیران شده یی که گم شود راه برد

رونق ز لاله زار تو خط سیاه برد

این هاله روشنی ز شبستان ماه برد

ای ناخدای موج به فریاد من برس

باد مراد کشتی ما را ز راه برد

هر که را حرص و طمع از راه برد

عاقبت ناکامش اندر چاه برد

یا تورا جادوگری از راه برد

یا چو هاروتت کسی در چاه برد

راهبین‌ را خواب‌ گر ناگاه برد

رهروان را غول نفس‌ از راه برد

برفت او ز ماد و به همراه برد

سوی پارس او دختر شاه برد