چو او را نیم جو هفت آسیا نیست

کند دست آس چون این کار مانیست

تو در شادی و من در غم، روانیست

اگر این خود رواست آخر وفانیست

جهانا در تو بویی از وفا نیست

که یک زخمت ز استادی خطا نیست

ولی چون چرخ را با کس وفا نیست

به آخر غدر کرد این را دوا نیست

دمی کز عشق آمد زندگانی‌ست

در آن دم جملگی راز نهانی‌ست

از آن از مرگ بیشک زندگانیست

که این غمها به آخر شادمانیست

بقای توست جانت کز فنا نیست

ازین حبس وز زندانش رها نیست

طریق عشق جانان بی بلا نیست

زمانی بی بلا بودن روا نیست

هر آنکو دین ندارد مرد ما نیست

میان عاشقان و با صفا نیست

بدان اینجا بقای جاودانیست

نمود عشق بی نام و نشانیست

یقین در کشتن اینجا زندگانیست

بر عشاق این راز نهانیست

در این دوزخ بلای جاودانیست

که مردن بهتر از این زندگانیست

همه کورندو اینجا رهنما نیست

همه بیگانه گویا آشنا نیست

چارهٔ این کار سرگردانیست

داروی این درد بی درمانیست

ذات تو باقی و بنده فانیست

عین دانائی من نادانیست

اگر اهل فتوت را وفا نیست

همه کارش به جز روی و ریا نیست

کسی کو را بخشم اندر رضانیست

فتوت درجهان او را روا نیست

در گلشن ایام نسیمی ز وفا نیست

در دیده افلاک نشانی ز حیا نیست

بر خوانچه مینای فلک خود همه قرص است

و آن هم زپی گرسنه چشمان چوما نیست

پنهای فلک حبر ندارد که به تحقیق

[...]

ای دل هوس عشق تو را تنها نیست

کس نیست که در سرش ازین سودا نیست

صفرا مکن ارچه دلبرت اینجا نیست

کاینجا که تُوی جایگه صفرا نیست

امشب طرب تمام در دلها نیست

یا هست ولی در دل من تنها نیست

بیچاره دلم بدان سبب برجا نیست

کان کاو همه جنت است و شخص اینجا نیست