آب حیات عشق را در رگ ما روانه کن

آینه صبوح را ترجمه شبانه کن

ای پدر نشاط نو بر رگ جان ما برو

جام فلک نمای شو وز دو جهان کرانه کن

ای خردم شکار تو تیر زدن شعار تو

[...]

خدمت این طایفه مردانه کن

جان فدای خدمت جانانه کن

جانم از خلق جهان بیگانه کن

یاد خودرا بادلم هم خانه کن

ساقیا صبح است می از شیشه در پیمانه کن

حشر خواب آلودگان از نعرهٔ مستانه کن

ساقیا صبح است می از شیشه در پیمانه کن

حشر خواب آلودگان از نعره مستانه کن

مجلس از دود چراغ کشته ماتمخانه ای است

این مصیبت خانه را از باده عشرتخانه کن

از بت پندار زناری است هر مو بر تنم

[...]

باده بیار و هوش را، از سر ما روانه کن

زاهد خرقه پوش را، مست می مغانه کن

چند به باد می دهی، طرهٔ ترهات را؟

واعظ شهر نیستی، زمزمه، عاشقانه کن

غازهٔ افتخارکش، ناصیهٔ نیاز را

[...]

یک نظر در کار این ویرانه کن

دشمن خود را برون زین خانه کن

عشق چبود آشنا بیگانه کن

فیلسوفان را همه دیوانه کن

اندر اینجا طاعت مردانه کن

مختصر گر می کنی در خانه کن

جانم از خلق جهان بیگانه کن

یاد خود را با دلم هم خانه کن

گفت یار ار عاشقی از سوختن پروانکن

گفتمش در پیش شمع رخ مرا پروانه کن

گفت دارم زلف چون زنجیر و روی چون پری

گفتمش پس چهره بنما ومرا دیوانه کن

گفت خالم دانه است وطره ام دام بلا

[...]

خود را به شمع او دلا در سوختن پروانه کن

گفتم برو پروا نکن کردی کنون پروانه کن

تا بت پرست و بت شکن هر دو پرستندت چو من

یک ره تماشاگاه را درکعبه وبتخانه کن

دارم دلی ویرانه من گنجی توهم از سیم تن

[...]

مادرا برخیز زلفم شانه کن

خود بدور شمع من پروانه کن

ناله در هر شهر و هر ویرانه کن

هر کجا سوریست ماتمخانه کن

باز فرش از عرش در بزم ای بت فرزانه کن

وز عصاره شمس می از ماه نو پیمانه کن

زین کیانی خلعت شه بابتی خاقان نژاد

جام جمشیدی ستان و عشرتی شاهانه کن

حالیا از یمن این پیک شرف کآمد زشاه

[...]

عشق‌ او جو ترک شهر و خانه‌ کن‌

پیش‌ شمعش‌ خویش‌ را پروانه‌ کن‌

زلف بگشا چارة دیوانه کن

فکر مست از نرگس مستانه کن

گر نیستی از عاشقان از عاشقی افسانه کن

خون دل از چشمت روان نبود، اناری دانه کن

از باده عشقت اگر ذوقی نیامد در جگر

باری بتقلید و سمر یک ناله مستانه کن

بر سنگ زن پیمانه را در هم شکن در دانه را

[...]