در طمع آن بود دو فرزانه را

کز دو یکی خاص کند خانه را

چو سوخت از غم دل دیوانهٔ را

نخواهد سوخت آخر خانهٔ را

کاملی گفتست آن بیگانه را

کاخر ای خر چند روبی خانه را

من چه خواهم کرد بی او خانه را

خانه گور آمد کنون دیوانه را

هین در فکن به جام، شراب مغانه را

پرنور کن ز قبلهٔ زردشت خانه را

سرد است، گرم کن ز تف آتش شراب

این هفت سردسیر خراب زمانه را

هرچند ضد یکدگرند این چهار طبع

[...]

داد دهی ساغر و پیمانه را

مایه دهی مجلس و میخانه را

مست کنی نرگس مخمور را

پیش کشی آن بت دردانه را

جز ز خداوندی تو کی رسد

[...]

پیش کش آن شاه شکر‌خانه را

آن گهر روشن دردانه را

آن شه فرخ‌رخ بی‌مثل را

آن مه دریا‌دل جانانه را

روح دهد مرده پوسیده را

[...]

گفت ای شه خلوتی کن خانه را

دور کن هم خویش و هم بیگانه را

بشنو اکنون صورت افسانه را

لیک هین از که جداکن دانه را

گر نبودی چشم دل حنانه را

چون بدیدی هجر آن فرزانه را

که حجاب گنج بینی خانه را

مانع صد خرمن این یک دانه را

دام را بدران بسوزان دانه را

باز کن درهای نو این خانه را

گفت هست این پیر صاحب خانه را

آن پسر و او شوهر این دردانه را

باز دل گم گشت در کویت من دیوانه را

از کجا کردم نگاه آن شکل قلاشانه را

گاه گاه، ای باد، کانجاهات می افتد گذر

ز آشنایان کهن یادی ده آن بیگانه را

هر شب از هر سوی در می آیدم در دل خیال

[...]

چراغ ارچه روشن کند خانه را

برافروزد ایوان و کاشانه را

بگفت و ببخشید دیوانه را

که او شیفته بود جانانه را

محتسب گوید: که بشکن، ساغر و پیمانه را

غالباً دیوانه می داند، من فرزانه را

بشکنم صد عهد و پیمان، نشکنم پیمانه را

این قدر تمیز هست، آخر من دیوانه را

گو چو بنیادم می و معشوق ویران کرده‌اند

[...]

می‌کشد عشق تو سوی خود دل دیوانه را

هست سوزی کو به شمعی می‌کشد پروانه را

سیل چشمم رفت و ویران کرد بنیاد دلم

چون ز درد و غم نگه دارم من این ویرانه را

میل خالت دارم و اندیشه‌ام از زلف توست

[...]

ساقی بیار جام شراب مغانه را

مطرب نکو بزن غزل نو ترانه را

پایان مباد دور قدح را که زیرکان

پایان ندیده‌اند جفای زمانه را

واعظ مگو که مست نیابد قبول یار

[...]

رخنه کردی دل به قصد جان من دیوانه را

دزد آری بهر کالا می شکافد خانه را

تخم مهر خال او در دل میفکن ای رقیب

بیش ازین ضایع مکن در سنگ خارا دانه را

خیز گو مشاطه کاندر زلف مشکینت نماند

[...]