چو سیر گوی بی چوگان نباشد

گناه از گوی سرگردان نباشد

چنین گفت او که مالی کان نباشد

که گر باشد به جز تاوان نباشد

که چون آن لطف از پیشان نباشد

جهانی درد را درمان نباشد

همه اسرار او پنهان نباشد

سخن با عاشقان درجان نباشد

ترا چون زهرهٔ مردان نباشد

طلسمی دانمت کان جان نباشد

خدا شد تا خدا در جان نباشد

نمود بود او اعیان نباشد

کنون این درد را درمان نباشد

که کار حق چنین آسان نباشد

ترا تا نفس باشد آن نباشد

ترا تا نفس در فرمان نباشد

همه من باشم و جانان نباشد

بدین صورت مر این آسان نباشد

ترا تا پوست باشد آن نباشد

مهت در ابر شد رخشان نباشد

بجز خورشید می تابان نباشد

ندیدی این ترا تا آن نباشد

توان نان خورد اگر دندان نباشد

مصیبت آن بود که نان نباشد

تماشایِ او کردن آسان نباشد

مرا دیدۀ دیدنِ آن نباشد

چو خورشید طالع شود مرغِ شب را

نظر قابلِ عکسِ لمعان نباشد

من آن جا خود از حیرت افتاده باشم

[...]

دل ما را شکیب از جان نباشد

ور از جان باشد، از جانان نباشد

مرا دشوار ازو باشد صبوری

ز جانان دل صبور آسان نباشد

نباشد ناله عیب از دردمندی

[...]

وفا در نیکوان چندان نباشد

ترا خود هیچ بویی زان نباشد

مرا گویید منگر در جوانان

که خوبی جز بلای جان نباشد

نظر در روی تو خود کرده ام من

[...]

سروی چو قامت تو در بوستان نباشد

زیرا که بوستان را سرو روان نباشد

هر جا که بگذری تو، باشد زیان دلها

در شهر کس نباشد کش زین زیان نباشد

چشمت به نیم غمزه صد جان فروشد، آری

[...]

چه خوش بزمی که جز جانان نباشد

درین محرم بغیر از جان نباشد

دو درج لعل کان در کان نباشد

دو عقد دُر که در عمان نباشد

ما را دگر بر آن در خواب شبان نباشد

بالین دردمندان جز آستان نباشد

چشمم ستاره گیرد شبها بخواب رفتن

گر آه و ناله ما بر آسمان نباشد

پیش تو بر ندارد صوفی صر غرامت

[...]

هیچ آن دهان شیرین کس را عیان نباشد

تو کوزه نباتی زانت دهان نباشد

گیرم که سازم از نوه همچون قلم زبانی

نام لب تو بردن حد زبان نباشد

بر لوح چهره اشکم خطها کشد به سرخی

[...]