و دیگر که از شهر ارمان شدند

به کینه سوی زابلستان شدند

همه با سنان سرافشان شدند

ابا جوشن و گرز و خفتان شدند

چو ترکان به نزدیک پیران شدند

چنان خسته و زار و گریان شدند

سپه سربسر پیش خاقان شدند

ز کاموس با درد و گریان شدند

همه کس مر او را به فرمان شدند

بدان در جهان پاک پنهان شدند

دو پتیاره زین گونه پیچان شدند

ز تیغ یلی هر دو بیجان شدند

همه یکسر از بیم پیچان شدند

ز هول شهنشاه بیجان شدند

همه زیردستانش پیچان شدند

فراوان ز تندیش بیجان شدند

پراکنده گشتند و مستان شدند

وز آنجای هرکس به ایوان شدند

بسی پهلوانان که بیجان شدند

زن و کودک خرد پیچان شدند

ز تیمار وز غم غریوان شدند

غریوان همه زانده جان شدند

ز تیمار چون برگ لرزان شدند

وز آن کردهٔ خود پشیمان شدند

همه شهر از آن درد بریان شدند

به فریاد نزد نریمان شدند

یکی بهره زیشان گریزان شدند

زبیم فرامرز بی جان شدند

می چند خوردند و شادان شدند

به یاد یل پور دستان شدند

ز میدان سوی کاخ و ایوان شدند

سوی رامش و بزم شادان شدند

زگفتار او هرسه گریان شدند

وزآنجا سوی شاه ایران شدند

سه روز اندرون قلعه مهمان شدند

ز می خرم و شاد و خندان شدند

گریزان از آن دشت پیلان شدند

دو لشکر کزین سان غریوان شدند

سراسر ز ابلیس ترسان شدند

ز خاور به مغرب گریزان شدند