ز باژ و خراج آن کجا مانده است

که موبد به دیوان ما رانده است

سلطان ز در قونیه فرمان رانده است

بر خاقانی در قبول افشانده است

سیمرغ که وارث سلیمان مانده است

شهباز سخن را به اجابت خوانده است

فرَس با من چنان در جنگ رانده‌ست

که جای آشتی‌رنگی نمانده‌ست

کس دُر نه به قدر او فشانده‌ست

زین روی برهنه‌رو‌ی مانده‌ست

هر‌که در این حلقه فرو مانده‌است

شهر‌برون‌کرده و ده‌رانده‌ است

عقل اندر کار خود درمانده است

عشق صد اسرار حق برخوانده است

اسبهاشان اندر این ره مانده است

هم زده فرسنگ یک دم رانده است

تا به گوش خاک حق چه خوانده است

کو مراقب گشت و خامش مانده است

دست در دست نهانی مانده است

او درون تن را برون بنشانده است

با هزاران آرزو‌مان خوانده است

بهر ما غرس کرم بنشانده است

زآنک شهوت با خیالی رانده است

وز حقیقت دورتر وا مانده است

همه در سابق ازل رانده است

رانده را رانده، خوانده را خوانده است

به بزمم چو گرشسب بنشانده است

مرا دیوزاده همی خوانده است

بگفتند آری کسی مانده است

که از نقد شاهی کف افشانده است

هر چه عارف داند از دل خوانده است

از کتاب و در س دست افشانده است

بجائی گلفشانی را رسانده است

که بر تخت سلیمان گل فشانده است

خال تو ریشه در شکرستان دوانده است

از خط سبز، شهپر طوطی رسانده است

جز خط دل سیه که مبیناد روز خوش

بر شمع آفتاب که دامن فشانده است؟

مجنون من ز کندن جان در طریق عشق

[...]

خال تو ریشه در شکرستان دوانده است

در خط سبز، شهپر طوطی رسانده است

جز خط دل سیه که مبیناد روز خوش

بر شمع آفتاب که دامن فشانده است؟

به احسان او دل رهین مانده است

که نام مرا بر زبان رانده است

فقه اعضا را سراسر خوانده است

لیک اندر فقه جان درمانده است