خردمند بی‌شرم خواند مرا

چو خاقان بی آزرم داند مرا

بدان تا ز تو بگسلاند مرا

ز روی تو پنهان نشاند مرا

کز ایدر به خشکی رساند مرا

بدان سان که مردم نداند مرا

گه به سوی شراب راند مرا

گه به راه سرود خواند مرا

یقینم که ضایع نماند مرا

زلالی به لب برچکاند مرا

اگر خواهد از تند بالای قهر

به قعر جهنم دواند مرا

و گر خواهد از پای گاه عدم

[...]

از ازل تا ابد خواند مرا

یار من محروم کی ماند مرا

من به غیر او نکردم التفات

حضرت او نیک می داند مرا

عاقبت تاج سر شاهان شوم

[...]

ز ضعف تاب تردد دگر نماند مرا

خوشم که ضعف ز سرگشتگی رهاند مرا

فغان که آرزوی وصل آن دو چشم سیاه

چو میل سرمه بخاک سیه نشاند مرا

تنم ز آتش دل می گداخت گر شب غم

[...]

بمن ده که فیضی رساند مرا

دهد ذوقی از من ستاند مرا

آن که در این مرتبه داند مرا

هیچ نداند که چه خواند مرا

مگر می ز خود واستاند مرا

ازین تنگنا وارهاند مرا

به رضا جویی اغیار ز در راند مرا

آن که می‌راند در آخر ز چه رو خواند مرا

به سگان در او محرم و یکرنگ شدم

از دو رنگی رقیبان ز درش راند مرا

تازه نخلی که رطب داشت تمنا دل از او

[...]

چه آتش که از خود ستاند مرا

نه زاغیار تنها رهاند مرا

پس از تو که در برفشاند مرا؟

که سوی خود از مهر خواند مرا؟

که سوی خود از مهر خواند مرا؟

بدامان خود برنشاند مرا؟