جهانا چون دگر شد حال و سانت؟

دگر گشتی چو دیگر شد زمانت!

زمانت نیست چیزی جز که حالت

چرا حالت شده است از دشمنانت؟

چو رخسار شمن پرگرد و زردست

[...]

به یاد آور ز شرم جاودانت

کجا از دادگر بیند روانت

هنوز از شیر آلوده دهانت

بشد در هر دهانی داستانت

چو فرمان خدا آید به جانت

به دست دشمن افتد خان و مانت

نبخشاید همی بر بندگانت

به بیدادی همی سوزد جهانت

بود تریاک جان من لبانت

همان خورشید بخت من رخانت

مکش چندین کمان بر دوستانت

که ناگه بشکند روزی کمانت

نه من آنم که بودم جفت جانت

کجا بی من نبد خوش این جهانت

چو کوبی پای و چون گیری پیاله

تنت از لطف گردد همچو جانت

چنان گردی و پیچانی میان را

ندارد استخوان گویی میانت

ز می گرچه تهی باشد پیاله

[...]

ای راحت جان ما ز دو مرجانت

رنج دل ما زچشم پر دستانت

ما راکه جراحت است بر سینه و دل

بر سینه ز تیر و بر دل از پیکانَت

ای ستم کرده بر تو شیطانت

مانده در ظلمت سقر جانت

حقهٔ سر به مُهر دان جانت

مُهرهٔ مهر نور ایمانت

زیر پای آر گوهر کانت

تا به دست آید آب حیوانت

چون دوم کرد امر یزدانت

چار تکبیر بر سه ارکانت

هست داود قاری خوانت

جمله اصحاب کهف مهمانت

از خدای آمده بر جانت

به رسالت به شهر ویرانت

در نگر خواجه در گریبانت

تا به جا مانده است ایمانت

خرد آمد مشاطهٔ جانت

خرد آمد چراغ ایمانت

گاه میدان و وقت ایوانت

شب اکرام و روز احسانت

گفتم آن تو نیست خواجه صلاح

گفت چه گفتم آن دو خلقانت

گفت چون نیست گفتم از پی آنک

گر بدو نافذست فرمانت

چون گذاری که بر زند هر روز

[...]