سخنور چو رای روان آورد

سخن بر زبان ردان آورد

زهی بزرگ عطائی که در مضیق نیاز

امل پناه بدان دست درفشان آورد

ز بیم جود تو کان خاک در دهان افکند

ز یاد دست تو بحر آب در دهان آورد

مهتر انگشت بر دهان آورد

قطرهٔ آب بر زبان آورد

عزِّ علمش سوی جنان آورد

دل عشقش به خاکدان آورد

باز غم تاختن چنان آورد

که دل خسته را بجان آورد

خویشتن در دهان مرگ افکند

هر که نام تو بر زبان آورد

زلفت از حد ببرد جور و جفا

[...]

دست درافشان چو زی تیغ درفشان آورد

نسر گردون را به خوان تیغ مهمان آورد

گرز او در قلعهٔ البرز زلزال افکند

چتر او در قبهٔ افلاک نقصان آورد

گر نبات از دست راد او نما یابد همی

[...]

رسم انصاف در جهان آورد

عدل را سر بر آسمان آورد

هرچه اندیشه در گمان آورد

مطبخی رفت و در میان آورد

رها کن رهی کان زیان آورد

ره بد خلل در گمان آورد

که سالار خوان خوردِ خوان آورَد

خورش‌های خوش در میان آورد

جهان گرچه کارش به جان آورَد

نه ممکن که سر در جهان آورَد

دوستی کز مرگ نقصان آورَد

دوستی او غم جان آورد

هر که او با شاه ایمان آورد

در میان سالکان جان آورد

فراق روی تو ما را بروی آن آورد

که در چمن بسر لاله مهرگان آورد

بچین زلف تو چشمم زطراه دریابار

ببوی سود سفر کرد و بس زیان آورد

غم تو کرد جهان را چو چشمۀ سوزن

[...]

دل بین که مرا غم که مهمان آورد

وز عشق که بر سرم چه طوفان آورد

از آتش پارسی روانسوزتر است

این سیل که از راه خراسان آورد

بوی نان خوش مرا بنان آورد

خورد نان سوی ملک جان آورد

یار باز آمد و بوی گل و ریحان آورد

خنده باغ مرا گریه هجران آورد

باز گلهای نو از درد کهن یادم داد

غنچه ها بر جگرم زخم چو پیکان آورد

فصل نوروز که آورد طرب بر همه خلق

[...]

صبا ز زلف تو بویی به عاشقان آورد

نسیم آن به تن رفته باز جان آورد

هزار جان سزد از مژده، گربه باد دهند

که نزد دلشدگان بوی دلستان آورد

خبر ز چین سر زلف مشکبوی تو داد

[...]

اشقر خاص زیر ران آورد

لرزه در باد مهرگان آورد

روی در خرد کاردان آورد

خرده‌ای باز در میان آورد