چنین داد پاسخ که من کام خویش

به خاک افگنم برکشم نام خویش

سزد گر بگویی مرا نام خویش

بجویی ازین کار فرجام خویش

همی در گمان افتد از نام خویش

نیندیشد از کار فرجام خویش

بدو گفت رستم که تا نام خویش

نگویی نیابی ز من کام خویش

ز گیتی مبیناد جز کام خویش

نوشته بر ایوانها نام خویش

چو شاپور رفت اندر آرام خویش

ز گیتی ندیده به جز کام خویش

بدو گفت بهرام با کام خویش

چرا نان نجویی بدین نام خویش

بدان تا تواز روم با کام خویش

به ایران گذشتی به آرام خویش

فرستاده با خلعت و کام خویش

ز در بازگشتی به آرام خویش

ازان پس بیابی همه کام خویش

شوی ایمن و شاد زارام خویش

برفتند هر کس به آرامِ خویش

بخفتند در خیمه با کام خویش

ز شهر و نژاد و ز آرام خویش

سخن‌گوی و از تخمه و نام خویش

کنون گر بگویی مرا نام خویش

بَر و بوم و پیوند وآرام خویش

چرا تو نگویی مرا نام خویش

بر و کشور و بوم و آرام خویش

کنون گر بگویی مرا نام خویش

شوم شاد دل سوی آرام خویش

برفتند هر کس بآرام خویش

گرفته ببر هر کسی کام خویش

کسی کو بجوید سرانجام خویش

نجوید ز گیتی چنین کام خویش

نمرده است هرکس که با کام خویش

بمیرد بیابد سرانجام خویش

دو عاشق ز بهر دلارام خویش

همی تیره کردند ایام خویش

بدو داد دادار پیغام خویش

بپیوست با نام او نام خویش