با هم باشیم بی غرامت

وز گفت و شنید تا قیامت

توقع دارم از انعام عامت

به نور احمد و سر کلامت

نه تنها اند اهل چین غلامت

که هم چین اند هندستان تمامت

که باید کردن این البت تمامت

کز آن عالم شود پر، صیت نامت

بسی از بخت خود برد این ندامت

که دیدار اوفتادش با قیامت

نخورد از رفتن دنیا ندامت

که مردان را بود سر بر سلامت

که ای جانم مخور چندان ندامت

که نبود چشم و دارو تا قیامت

ز فکر ار گوشه ای کردی اقامت

در آنجا ایستادی تا قیامت

ز کوه سنگ اگر برد او ملامت

من و کوه غمم زو تا قیامت

چو شب یکسر همه رنج ملامت

دراز و تیره چون روز قیامت

از آن شب، کس برون نامد سلامت

که روزش بود فردای قیامت

نباید بردن از نقصان ندامت

که باشد مرد را سر بر سلامت

حدیث آن و غمها و ملامت

عجب نبود که ماند تا قیامت

کشد باشد مرا عشق و ملامت

که آنم دست گیرد در قیامت

ای بگه جلوه قامت تو قیامت

آن قد رعنا قیامت است نه قامت

گاه خرامت هزار جان بدر از تن

گر برود گو برو تو باش سلامت

بی تو دمی گر زنم مردن ازان به

[...]

از رفتن یارم بود آشوب قیامت

یارب مبرش جایی و دارش به سلامت

در هجر تو افتد به سرم انجم و گردون

ای شام فراق تو مرا روز قیامت

ای ساکن جنت گل اگر بر سر طوبی

[...]

چو برگیرد کسی را از کرامت

نیندازد کس او را تا قیامت

نیاید شرم ازین سودای خامت

کی او زین رشته ها افتد بدامت

چنین شب را کی از راه سلامت

دمد صبحی مگر روز قیامت

دلا کار دو عالم شد به کامت

نشان عشق چون آمد به نامت

عیان از روی جمله حسن او بین

چو اقلیم شهود آمد مقامت

ز تیغ غمزهٔ آن چشم خونریز

[...]