بلرزم چون بیندیشم ز نامت

بدین دل چون توانم جست کامت

به پیش وی که یارد برد نامت

که یارد گفتن این یافه پیامت

که من ننیوشم این گفتار خامت

نیفتم هرگز اندر پایدامت

یکی بر بام شو بنگر ز بامت

که چون ناگه بخواهد رفت کامت

ندارم مست چون گشتم به کامت

ز رویت یا ز مهرت یا ز جامت

پس آنگه دوست را آید ملامت

ورا آن روز بر خیزد قیامت

به پیروزی فزوده گشت کامت

به بهروزی ستوده گشت نامت

اگر من سر درآوردم به دامت

پذیرفتم همه گونه پیامت

نبید خورده ناید باز جامت

همیدون مرغ جسته باز دامت

ز هر کامی فزونتر باد کامت

ز هر نامی نکوتر باد نامت

مکن زین بیدلی بر من ملامت

که خود برخاست از هجرم قیامت

ماه صیام آمد این ملک به سلامت

فرخ و فرخنده باد ماه صیامت

آمد ماه بزرگوار گرامی

و آسود از تلخ باده زرین جامت

نزد خداوند عرش بادا مقبول

[...]

گر یابد زهره آگهی از نامت

خواهد که به‌جای می‌بود در جامت

گر ماه ز چرخ بشنود پیغامت

آید به ‌زمین و اوفتد در دامت

هر روز مرا ز عشق جان انجامت

جانیست وظیفه از دو تا بدامت

یک جان دو شود چو یابم از انعامت

از دو لب تو چهار حرف از نامت

سعد اکبر عیال‌ انعامت

راهب دیر حارس بامت

هیچ صحبت مباد با عامت

که چو خود مختصر کند نامت

خصم از آن آمدند هر خامت

نیست کس واقف از الف لامت

گفتا کیی توبا ماگفتم کمین غلامت

گفتا مگر تومستی گفتم بلی زجامت

گفتا چه پیشه داری گفتم که عشقبازی

گفتا که حالتت چیست گفتم غم و ملامت

گفتا که چیست حالت گفتم که حال شاکر

[...]

چون مرغ دلم افتاد اندر دامت

خواهم که بگویم ای شهنشه نامت

گوید خردم که ای شکسته هش دار

در سایۀ خود همی دهد آرامت

ملک یوسف ای حاتم طی غلامت

ملوک جهان جمله در اهتمامت

خداوند خاص و خداوند عامی

از آن بندگی می‌کند خاص و عامت

جهان کیست پروردهٔ اصطناعت

[...]