گلی کشتم باین الوند دامان

آوش از دیده دادم صبح و شامان

چو روج آیو که بویش وا من آیو

برد بادش سر و سامان بسامان

موسیت همره و توچون خامان

رفته و گشته همدم هامان‌!

در بهشت فلک همه خامان

در بهشت تو دوزخ آشامان

در جحیم تو جنّت آرامان

بی تو راضی به حورعین عامان

این قوم نگر که باز هستند

در ملک قوام بی قوامان

از خبث عقیده زرد رویان

وز خون پیاله سرخ فامان

از دم سردی فقاع طبعان

[...]

برِ شاپور شد بی‌صبر و سامان

به قامت چون سهی سروی خرامان

که رسمی بود کآن صحرا خرامان

به صید آیند بر رسم غلامان

قبا در بسته بر شکل غلامان

همی‌شد دِه به دِه سامان به سامان

تن تنها ز نزدیک غلامان

سوی آن مرغ‌زار آمد خرامان

بساط شه ز یغمایی غلامان

چو باغی پر سهی سرو خرامان

شنیدستم که در زنجیر عامان

یکی بوده‌ست ازین آشفته‌نامان

سوی دیوار قصر آمد خرامان

زمین بوسید شه را چون غلامان

برون آمد سوی شیرین خرامان

نکرد آگه کسی را از غلامان

ملک فرمود تا یکسر غلامان

برون رفتند چون کبک خرامان

گشاده سر کنیزان و غلامان

چو سروی در میان شیرین خرامان

در کوکبهٔ چنین غلامان

شرط است برون شدن خرامان

بگذار کز این خجسته‌نامان

خواهیم تو را بتی خرامان

لیلی و دگر عروس‌نامان

رفتند بدان چمن خرامان

گفت ای شرف‌ِ بلند‌نامان

بر پای‌ِ ددان کشیده دامان

ناف خلقش چو کلک رسامان

مشک در جیب و لعل در دامان