هوس را در برش قدری تمام است

از آن خصمیش با هر نیکنام است

آن کس که در این دهش مقام است

آسوده دلی بر او حرام است

چو در دور لبش تقوی حرام است

خدایا، دور میخواران کدام است

چه گویم از حدیث زلف و رویش

چو مشرق مظهر هر صبح و شام است

یکی صیاد در دامم فکندنست

[...]

عشق آمد و گوید رسولم نام است

در حسن به آسمان صدم پیغام است

حکم است که دل و دین فروشید به درد

وین سهل ترین جمله احکام است

این چه فردوس طرب فرجام است

که در آن خاک سیه گلفام است

چون سموم از غم او باد بهشت

رنجه دایم ز تب سرسام است

بی سبب مرغ صفیری زد دوش

[...]

ز دستش آنچه ناید انتقام است

که تیغ کینه اش عالم نیام است

هر کجا موج زند جام شرابی دام است

ساغر باده، گل صبح و چراغ شام است

روشنایی ز فروغ می گلگون داریم

روزن خانه ی ما باده پرستان جام است

قلعه ی قهقهه ی کبک بود دامن کوه

[...]

تفک کو در جهانسوزی به نام است

ز جوش عطسه گفتی در زکام است

فراغ بال طمع کردن از فلک خام است

که فلس ماهی این بحر حلقه دام است

مرو ز میکده بیرون، که در جهان خراب

ز روزنی که نسیمی به دل خورد جام است

صفای وقت ز صافی کشان مجو زنهار

[...]

شیرازه جمعیت مستان خط جام است

آزاد بود هر که درین حلقه دام است

گردون که ازو صبح امید همه شد شام

از زلف گرهگیر تو یک حلقه دام است

چندان که نظر بر دل و دلدار فکندم

[...]

شرف را خانه دولت تمام است

مقام عشرت و عیش مدام است

نگویم برق در رزمش حسام است

که تیغ برق تیغش را نیام است

که این صاحبقران را رام نام است

به تیغ برق تیغش هم نیام است

ز من بشنو نه این آواز رام است

غنیم رام در عالم کدام است

قسم خوردند کان کو اهل نام است

بجز غم، خوردنی بر وی حرام است

ترا چندین چه در دل مهر رام است

ببین کآخر چو من شاهت غلام است

که آن از راونست و این ز رام است

مرا با تو چه جای انتقام است؟

دمبدم دل ما را از الست پیغام است

از بلی بلی جانرا تازه تازه اسلامست

خاص می نه پندارد کاین بروز اول بود

بعد از آن سخن بگسست این عقیده عامست

گوش هر خدا بینی مستمع بود از حق

[...]

این راهزنان که راهروشان نام است

درویشیشان خاص برای عام است

از بهر شکار خلق این طایفه را

هر پاره خرقه، چشمه‌ای از دام است

آهم از تاب گل روی تو، آتش فام است

ناله ام، چون نفس سوخته بی آرام است