گنهشان زیر پا اندر بمالید

چنان کز خشم او یک تن ننالید

دو دست خویش بر دیده بمالید

ز شرم مردمان دیگر ننالید

بر آن باغ و بر آن ایوان بنالید

نگارین رو بر آن بومش بمالید

او توانست خصم را مالید

لیک خصمش بدو همی نالید

هرگز آن راحتم نخواهد شد

کان نگار از خمار مینالید

خفته در روی و چاکری مشفق

پشت او را بناز می مالید

کیر اندر میان شلوارم

[...]

بدانسان گوش بربط را بمالید

کز آن مالش دل بر بط بنالید

با خود غزلی همی سگالید

گه نوحه نمود و گاه نالید

چون توبهٔ عشق می‌سگالید

عشق آمد و گوش توبه مالید

سر تا قدمش به مِهر مالید

بر هر ورمی به درد نالید

بر تربت هر دو زار نالید

در مشهد هر دو روی مالید

تا شوی برش نبود نالید

چون شوی رسید دیده مالید

ساعتی در خدای خود نالید

روی در سجده‌گاه خود مالید

پس آنگه روی را در خاک مالید

بسوز جان و درد دل بنالید

در آن ساعت نه بتوانید نالید

نه رخ در پیش او در خاک مالید

بلبل همه شب به درد دل می نالید

خون دل خود در رخ خود می مالید

می گفت که گل به زیر پا می سپرند

زین پس به چمن مرا بباید نالید

آنان که زوصلشان دلم می بالید

جانم زفراقشان فراوان نالید

ناگاه دهان گورشان بی دندان

چون آب بخورد و خاک در لب مالید

شبانگه کارد در حلقش بمالید

روانِ گوسپند از وی بنالید:

پیرمردی ز نزع می نالید

پیرزن صندلش همی ‌مالید

به مسکینی جبین بر خاک مالید

ز آه خصم و سوز خود بنالید

به مسکینی جبین بر خاک مالید

ز دل پیش خدای پاک نالید