هم آن شیپور بر صد راه نالان

به سان بلبل اندر آبسالان

دل ویرو ز هجران بود نالان

دل موبد ز جانان بود بالان

کنون پر درد و پر تیمار و نالان

ز همزادان بریده وز همالان

بدو گفت ای ز بخت خویش نالان

تو شیری چند نالی از شغالان

میان کشت لاله دید بالان

میان شاخ بلبل دید نالان

سربرهنه بر اشتر و پالان

پیش ایشان ز درد دل نالان

غافلان خفته زیرکان نالان

خر به نالش سزاتر از پالان

نوعروسی چو سرو تر بالان

گشت روزی ز چشم بد نالان

چون بیفشرد خصم را پالان

رفت چون چوب خورده کون مالان

نو عروسی چو سرو تر بالان

گشت روزی زچشم بد نالان

زمانی گشت گرد چشمه نالان

به گریه دست‌ها بر چشم مالان

تو را مَشکوی مشکین پُر غزالان

مَیفکن سگ بر این آهوی نالان

غزل‌های نظامی را غزالان

زده بر زخمهای چنگ نالان

ور دم نزند چو تنگ‌حالان

دانی که لغت زبان لالان

چنان بد آدم از ذوق وصال آن

که پیشش بود گوئی مر خیال آن

ز درد آدم اینجا اوست نالان

از آن در چرخ بین صاحب وصالان

چونی اندر میان جمع نالان

یقین دانند عیان صاحب وصالان

صنم در تیره شب زینگونه نالان

پرستاران به حسرت دست مالان

به جان بیگناه خردسالان

به شام بی چراغ تنگ حالان

غم افزائی، چو عیش تنگ حالان

کژ اندیشی، چو عقل خردسالان