گرچه اندر زبان ابدال است

این مثل لایق چنین حال است

قبلهٔ ابدال قلهٔ سبلان دان

کو ز شرف کعبه‌وار قطب کمال است

کعبه بود سبزپوش او ز چه پوشد

جامهٔ احرامیان که کعبهٔ حال است

در خبری خوانده‌ام فضیلت آن را

[...]

مبین در نقش گردون کان خیال است

گشودن بند این مشکل محال است

حکایت کرد که‌اختر در وبال است

ملک را با تو قصد گوش‌مال است

به ترکیبی کز این سان پایمال است

خداوندی طلب کردن محال است

سپاس من نه از وجه منال است

بدان وجه‌ست کاین وجهی حلال است

بی‌صیقلی آینه محال است

هردم که جز این زنی وبال است

چون وضع جهان ز ما محال است

چونیش برون‌تر از خیال است

زان شه که محمدی جمال است

روزیم کن آنچه در خیال است

این خانه که خانهٔ وبال است

پیداست که وقف چند سال است

آن عشق نه سرسری خیال است

کاو را ابد الابد زوال است

عمری که بناش بر زوال است

یک دم شمر ار هزار سال است

در بزم تو می‌ خجسته فال است

یعنی به بهشت، می حلال است

ما را که ز خوی خود ملال است

با خوی تو ساختن محال است

مرا گویی که اکنون بیست سال است

که دل گُم کرده‌ام این خود محال است

بدو گفتم که شیخا این چه حال است‌؟

زبان بگشاد که‌ایمان در وبال است

مرا در هجر امید وصال است

ولی در وصل امّیدم محال است

گرت از من برای آن ملال است

که تا ترک تو گویم، این محال است

بمعنی زندگی دنیا محال است

که این عالم همه خواب و خیال است

کسی کو غیر ازین بیند خیال است

وگر گویند ایشان را وبال است