جهاندار پیش جهان آفرین

نیایش همی کرد و خواند آفرین

همی پندشان داد و کرد آفرین

همی یاد کرد از جهان آفرین

به نفرین شد ارجاسپ ناآفرین

چنین است کار جهان آفرین

که خوانند شاهان برو آفرین

زما بندگان جهان آفرین

نخواهیم هرگز به جز آفرین

که بر ما کنند از جهان‌آفرین

چو برتخت بنشست و کرد آفرین

ز نیکی دهش بر جهان آفرین

خروشید پیش جهان آفرین

بخورشید بر چند برد آفرین

بزرگان لشکر برو آفرین

همی خواندند از جهان آفرین

سر نامه کرد از نخست آفرین

ستایش سزای جهان آفرین

بر او بر نیا برگرفت آفرین

ستایش سزای جهان آفرین

همه شهریاران بر او آفرین

همی خواندند از جهان‌آفرین

پس از نام و یاد جهان آفرین

ز دل بر سپهبد گرفت آفرین

ببد شاد دل وز جهان آفرین

برآن شاه کآن ساخت کرد آفرین

بیاورد بروی گرفت آفرین

که ای نامور مرد با آفرین

بر ایرانیان از جهان آفرین

زنو خواند هر دم بسی آفرین

گرفتند بر دادگر آفرین

خداوند فیروز جان آفرین

جهان‌دار نزد جهان آفرین

نیایش همی کرد و خواند آفرین

دلاور به تسلیم کرد آفرین

بنالید آنگه به جان آفرین

با وجود پادشاهان سخن کز لطف نظم

بر حدیث هر یکی واجب بود صد آفرین

عقل و فهم شاعران در عجز و حیرت آورند

سعدی معجز نما و حافظ سحرآفرین

نیوشندگان خود ز جان آفرین

بمن خواند هر یک هراز آفرین