که بود بهترینِ هر طاعت

که نباشد حجابش آن ساعت

صد ترحّم زما در این ساعت

بر روانش رسان پر از طاعت

دوم آنست کز پی طاعت

سر به سجده بریم هر ساعت

چون نیست بضاعتی ز طاعت

از ما گنه و ز تو شفاعت

نوفل نامی که از شجاعت

بود آن طرفش به زیر طاعت

در آنجا رفت و شد مشغول طاعت

بسر می‌برد عمری در قناعت

که از جدم تمامست استطاعت

کند در حقّ من فردا شفاعت

همه شب تا بروزش بود طاعت

نیاسود از عبادت هیچ ساعت

کسی آورد بسیاری شفاعت

که تا آمد بجمعه در جماعت

خداوندم هزاران ساله طاعت

برویم باز زد در نیم ساعت

چو مرد آن نامه بیند یک دو ساعت

درو نه معصیت بیند نه طاعت

یکی عابد نیاسودی ز طاعت

نبودی بی عبادت هیچ ساعت

دگر ره گفت هان ای کم بضاعت

امیدم منقطع نیست از شفاعت

مرا این چرخ چون صندوقِ ساعت

ز بازیچه رها نکند بطاعت

که مغز ملک و ملک استطاعت

نخواهد بود چیزی جز قناعت

چو نه اسلام داری ونه طاعت

چرا گردی میان این جماعت‌؟

چو ما را نیست جز تقصیر طاعت

چه وزن آریم؟ مشتی کم بضاعت

چو سیمرغ از پس کوه قناعت

قرین در وحدت و دور از جماعت

چو مردان خوی کن دایم سه طاعت

خموشی و صبوری و قناعت

چو مار ا نیست جز تقصیر طاعت

چه وزن آریم مشتی کم بضاعت